هفت سکانس از یک روز کاملاً معمولی

ساعت ۸ صبح:

امروز ساعت ۸ صبح با هیجان خاصی از خواب بلند شدم. به سرعت دست و صورتم رو شستم و چیزهایی که از دیشب کنار گذاشته بودم برداشتم و رفتم بیرون.

از خونه تا مدرسه حدود پنج دقیقه راه بود. به مردمی نگاه کردم که دسته دسته در همون مسیر حرکت می کردن. هنوز خیلی شلوغ نشده بود، حدود ۵۰ نفر قبل من بودن. با کنجکاوی به بقیه نگاه می کردم شاید از روی نشونه ای بتونم بفهمم که اونها هم با ما هستن یا نه...

ساعت ۱۱:

از شدت هیجان نمی تونستم یه جا بند بشم. بابا اینا که رفته بودن شمال و قرار بود همونجا رای بدن. زنگ زدم به محسن. توی صف بودن. گفت بیا پیش ما تا شب با هم باشیم. بهترین پیشنهاد بود. تو خونه دیوونه می شدم.

ساعت ۱۴:

موقع ناهار محسن گفت این دوره خیلی ها رو به زور متقاعد کردیم که برن رای بدن. اگه نتیجه بگیریم که به هدفمون رسیدیم، اما اگه نه... .

نه؟ امکان نداره. مراسم دوم خرداد رو که با هم رفته بودیم... جمعیتی که ما دیدیم... تهرون، اصفهان، شیراز... حتماً برنده می شیم.

یاد حرف یکی از دوستام افتادم که توی ستاد رقیب فعالیت می کرد. از دو هفته قبل از انتخابات می گفت ما مطمئنیم با حدود ۶۳% برنده می شیم. و مطمئنیم شما بعدش می ریزین توی خیابون و فریاد تقلب تقلب سر می دین... بعدش درگیری می شه...

نه! امکان نداره...

ساعت ۱۵:

اصلاً انگار زمان نمی گذشت. هیجان، دلهره، استرس... همه چی با هم اومده بود سراغم. بهترین کار تماشای فیلم بود. Coraline رو برای ترانه برده بودم که هنوز ندیده بود. با هم تماشا کردیم... دو ساعت بهمون خوش گذشت و خندیدیم... خبر نداشتم از فردا قراره اتفاقاتی بیفته که برای چند ماه آینده دیگه به این راحتی نخواهم خندید...

بعد از Coraline ترانه گفت Wall-E رو هم ببینیم. هنوز اینو با هم ندیدیم. یعنی هر کدوم صد دفعه دیده بودیم اما با هم نه. گفتم بعداً می بینیم. الان بریم اینترنت اخبارو چک کنیم. اما ترانه، کاش Wall-E رو گذاشته بودی. بعدش یه فیلم دیگه. چه می دونم، مثلاً پیانیست. بعدش یکی دیگه. یکی دیگه... یکی دیگه. انقدر فیلم می دیدیم که اخبار و انتخابات رو فراموش می کردیم... انقدر فیلم می دیدیم که جامپ کات می خوردیم به یکسال بعد!

ساعت ۲۰:

سایت های مختلف رو مرور می کردیم. خبرها دو دسته بودن: خیلی خوب و خیلی بد... کدومش رو باور کنیم؟ محسن می گفت خیلی خوب ها درست ترن... منطقی هم بود. پس اونطرفی ها چی می گفتن؟؟؟

ساعت ۲۴:

اولین آمارها... آمار؟ الان؟

...

و فردا، روز پیروزی دروغ و سیاهی بود... تلخ ترین روز زندگی من. تلخ ترین روز بسیاری از مردم ایران.

یکسال گذشت... و ما همچنان هستیم. همچنان سبزیم. همچنان امیدواریم.