اسکار 2015: پیش بینی برندگان

اهمیت کاندیداهای اسکار امسال خیلی کمتر از سالهای قبله، هیچ "شاهکار" یا "حادثه" بزرگی وجود نداره و اغلب فیلم ها در حد "خوب" باقی می مونن و تنها دو سه مورد به "خیلی خوب" می رسن.

به هر حال، این پیش بینی منه از برندگان اسکار 2015:

ترکیب صدا:  Interstellar

تدوین صدا: Interstellar

جلوه های ویژه: Interstellar

گریم: Foxcatcher

طراحی تولید: The Grand Budapest Hotel

طراحی لباس: The Grand Budapest Hotel

تدوین: Whiplash

انیمیشن: How To Train Your Dragon 2

موسیقی متن: The Theory of Everything

آواز: Selma

فیلمبرداری: Birdman

فیلم غیرانگلیسی زبان: Leviafan از روسیه

بازیگر نقش دوم زن: کیت بلانشت برای Boyhood

بازیگر نقش دوم مرد: جی. کی. سیمونز برای Whiplash

بازیگر نقش اول زن: جولیان مور برای Still Alice

بازیگر نقش اول مرد: ادی ردماین برای The Theory of Everything که البته رقیب بزرگی به اسم مایکل کیتون داره برای Birdman

فیلمنامۀ اصلی: The Grand Budapest Hotel

فیلمنامۀ اقتباسی: The Imitation Game

کارگردانی: شانس اول: اینیاریتو برای Birdman، شانس دوم: لینک لیتر برای Boyhood

فیلم: شانس اول: Birdman، شانس دوم: Boyhood

- تمام این فیلم ها رو می تونین از این سایت داونلود کنین.

دلیل کم شدن تعداد فیلم های خوب

مدتیه که زیاد می شنوم "تعداد فیلم های خوب هر سال کمتر میشه" و از من دلیلش رو می پرسن. وقتی می پرسم "این اواخر چه فیلم هایی دیدی؟" اسم هایی می شنوم که فیلم های متوسط یا ضعیفی هستن.

در واقع تعداد فیلم های خوب موجود در هر سال کمتر نشده که هیچ، بلکه به نظر من نسبت به ده بیست سال پیش بیشتر هم شده؛ تکنیک های بهتری استفاده شده و خلاقیت های جالبی در فیلمنامه و ساختار بکار برده میشه.

و اما دلیل اینکه خیلی از کسانی که حتی خودشون رو "فیلم بین" حرفه ای می دونن از پایین بودن سطح کیفی فیلم ها گله دارن فقط یک چیزه: تکنولوژی!

تا همین چند سال پیش و مخصوصاً در دهۀ 90 میلادی، فیلم ها خیلی سخت به دستمون می رسید. اون موقع نوار VHS بود و فیلم های مطرح توسط خلبان ها و برخی مسافران با مشقت فراوان وارد کشور می شد و بعد از تکثیر به دست ما می رسید.

آقایی بود به اسم "شهریار" که هر هفته سه شنبه ها میومد توی یک خونه و ما (که چهار پنج نفر بودیم) هر کدوم 5 تا فیلم از توی کیف بزرگش برمی داشتیم (از 20 سال پیش به اینور این عادت هفته ای حداقل 5 فیلم در من باقی موند). این آقای شهریار یکی از سرشاخه های اصلی پخش فیلم در تهران بود و اطلاعات سینمایی خیلی بالایی داشت. خودش مستقیم فیلم ها رو سفارش می داد و می دونست چه فیلم هایی ارزش ورود به کشور رو داره.

اون موقع فیلم ها در واقع از یکی دو فیلتر می گذشتن و تنها فیلم هایی به دست ما می رسیدن که ارزش های اولیۀ سینمایی رو داشتن، خصوصاً اینکه بدونیم هر سال بیشتر از 5000 فیلم فقط در آمریکا تولید میشه (سینمای اروپا و آسیا به کنار).

اما الان شرایط خیلی فرق کرده. اینترنت و دیکودرهای قوی باعث شدن هر کسی خیلی راحت بتونه شبانه از توی خونه اش فیلم داونلود کنه (سرعت انقدر بالاس که خود من گاهی اوقات شبی 12 تا 15 فیلم داونلود می کنم، اونهم در زمانی که حجم اینترنت برام به رایگان محاسبه می شه).

حالا در نظر بگیرید کسی رو که وارد یکی از سایت های (حتی معروف) داونلود فیلم میشه. در این سایت ها جدای از کیفیت اثر، هر فیلمی که ساخته شده برای داونلود آماده اس و کاربر تنها از روی پوستر فیلم یا نهایتاً اسم بازیگر فیلمی رو داونلود و تماشا می کنه. ایراد بزرگ کار اینه که کاربر فکر می کنه آرشیو بزرگی از فیلم داره، 500، 1000، 2000 یا حتی کسی رو می شناسم که 10 هزار فیلم روی هاردهای اکسترنالش ذخیره کرده.

اما واقعاً چند درصد از این فیلم ها ارزش دیدن دارن؟ در خوشبینانه ترین حالت چیزی حدود دو درصد. یعنی از 5000 فیلمی که در سینمای آمریکا تولید میشه، نهایتاً سالی 100 فیلم ارزش دیدن دارن و بقیه آثاری هستن که در زمان فیلم های VHS (که از نظر همین عده و کسانیکه از این طریق فیلم به دستشون میرسه سالهای بهتری برای سینما بود) اصلاً وارد کشور نمی شد!

توصیۀ من به این دسته از دوستان اینه که بیشتر دربارۀ فیلم های تولیدی مطالعه کنن، فیلم ها، کارگردان ها و آثارشون رو بشناسن و با شناخت قبلی فیلم ها رو داونلود و تماشا کنن. اینجوری نه وقتشون با تماشای فیلم های متوسط و ضعیف تلف میشه و نه هاردشون با آثار بی ارزش اشغال نمیشه.

و به یاد داشته باشیم که جمع کردن فیلم هنر نیست!