بفرمایید شام!

مدتیه برنامه ای از کانال manoto 1 پخش می شه به اسم "بفرمایید شام" که اتفاقاً طرفداران زیادی هم پیدا کرده: هر هفته چهار نفر که همدیگه رو نمی شناسن همدیگه رو به خونه دعوت می کنن به صرف شام. آخر شب مهمون ها به صاحبخونه از یک تا ده امتیاز می دن. شب آخر برنده مشخص می شه و هزار پوند جایزه می بره.

قصد ندارم دربارۀ ساختار برنامه یا ایده اش (که از روی یه برنامۀ معروف آلمانی به همین نام برداشته شده) بنویسم. فقط می خوام دربارۀ خصلت ما ایرانی ها بگم که چقدر خوب تونستیم توی این برنامه خودمونو نشون بدیم.

نشون بدیم چه ظاهر و باطن متفاوتی داریم،

نشون بدیم چقدر روابط دوستانه مون سطحیه،

نشون بدیم چطور می تونیم جلوی یه نفر ازش تعریف و تمجید کنیم، باهاش بگیم بخندیم و نیم ساعت بعد پشت سرش طوری حرف بزنیم که انگار داریم دربارۀ دشمن چند ساله مون صحبت می کنیم،

نشون بدیم غرور، خودبزرگ بینی و خودمحور بینی تا چه حد در همه مون وجود داره،

و مهمتر از همه اینکه نشون بدیم چقدر خوب بلدیم برای پیشرفت و برنده شدن خودمون، کار خوب بقیه رو بکوبیم، ازش ایرادهای آبکی بگیریم و ببریمش زیر سوال...

متاسفانه این مساله مختص به شرکت کنندگان در این برنامه، خانوم های خانه دار میانسال یا ایرانی های مقیم خارج از کشور نیست... خصلت کلی ما ایرانی هاس. که وقتی از یه عروسی یا مهمونی برمی گردیم شروع کنیم به حرف زدن پشت سر عروس و داماد و کیفیت شام و تزئینات و... .

زیاد دیده ام کسانی رو که بعد از تماشای فیلم کوتاه یا بلند ساختۀ دوست یا همکارشون بغلش کردن، بهش تبریک گفتن و کلی از فیلم تعریف و تمجیدکردن... و به محض خروج از سالن شروع کردن به کوبیدن اثر و ایراد گرفتن.

ما همیشه موفقیت دیگران رو حاصل "خوش شانسی" می دونیم و موفقیت خودمون رو بخاطر "استعداد ذاتی"... ناکامی بقیه رو بخاطر "بی استعدادی" و ناکامی خودمون رو حاصل "بدشانسی"!

واقعاً که "هنر نزد ایرانیان است و بس"... اونوقت!