یادداشتی بر فیلم Copie Conforme (عباس کیارستمی – ۲۰۱۰)

کیارستمی از اون کارگردان هایی بوده که بعضی از آثارش رو دوست دارم و همیشه فکر می کردم بیشتر از اون چیزی که استحقاقش رو داشته باشه بزرگ شده. تابحال از بین فیلم هاش تنها "طعم گیلاس" و "باد ما را خواهد برد" رو خیلی دوست داشتم و بقیۀ آثارش رو فیلم های خوبی می دونم که فقط "خوب" هستن، نه "شاهکار".

Copie Conforme (رونوشت برابر اصل) رو می شه به نوعی اولین فیلم بلند داستان کیارستمی در خارج از ایران دونست که در اون تماماً از عوامل خارجی استفاده کرده. ژولیت بینوش و ویلیام شیمل بازیگران اصلی فیلمی هستن که در اون به زبان های انگلیسی، فرانسه و ایتالیایی صحبت می کنن و لوکیشن هم دهکده ای است زیبا و توریستی در ایتالیا.

داستان فیلم دربارۀ یه نویسنده انگلیسیه که برای معرفی کتاب جدیدش به نام "کپی برابر اصل" به ایتالیا سفر کرده. زنی که در جلسۀ سخنرانیش شرکت داره بطور پنهانی ازش می خواد فردا رو با هم بگذرونن. اونها به دهکده ای توریستی می رن و در طول مسیر، در خود دهکده، در موزۀ دهکده، در کلیسا، در کافی شاپ، در میدان، در رستوران، در هتل و...  خلاصه همه جا با هم دربارۀ موضوعات مختلف صحبت می کنن. تقریباً تمام فیلم تشکیل شده از صحبت های این دو نفر و دیدگاهشون نسبت به مسائل مختلف.

همونطور که می شه حدس زد اغلب نماهای فیلم، نماهای ثابتی هستن از چهرۀ این دو بازیگر که رو به دوربین صحبت می کنن. نماهای داخل ماشین هم درست شبیه نماهای داخل ماشین آثار قبلی کیارستمی مثل "طعم گیلاس" یا "زیر درختان زیتون" هستن.

در یکی از سکانس های اولیۀ فیلم مرد نویسنده جوکی رو برای زنی که باهاش همسفر شده تعریف می کنه. دیالوگ هاشون تقریباً اینه:

نویسنده
مردی کنار دریا چراغ جادویی پیدا می کنه، غولی ازش بیرون
میاد و می گه سه تا آرزو کن تا برآورده کنم. مرد می گه
من یه نوشابه می خوام که هیچوقت تموم نشه. غول بشکنی
می زنه و نوشابه ای ظاهر می شه. مرد امتحانش می کنه و
می بینه درسته، هیچی ازش کم نمی شه. غول می گه دو
تا آرزوی دیگه ات رو بگو... (رو به زن) حدس بزن مرد چی می گه؟

زن
(بلافاصله جواب می ده)
دو تا نوشابۀ دیگه بهم بده!

نویسنده که آشکارا از اینکه زن تونسته پایان داستانش رو حدس بزنه خوشش نیومده و کنف شده، سعی می کنه بگه در پس این جوک ساده چه پیامی نهفته. زن با خنده می گه: معذرت می خوام اما پایانش کاملاً قابل پیش بینی بود!

این اتفاق چیزیه که دربارۀ فیلم هم میفته. انقدر کیارستمی داستان رو کش می ده که از اواسط فیلم پایان رو می تونیم حدس بزنیم. سکانس پایانی اون ضربه ای رو که باید، به بیننده وارد نمی کنه. شاید کیارستمی هم مثل نویسندۀ فیلمش بخواد بگه این داستان یا نحوۀ پایان بندیش نیست که اهمیت داره و مهم پیام فیلمه.

شاید... اما حتی با این فرض هم باید بگم مشکل اینجاست که پیام فیلم هم اوقدر چیز مهم و جدیدی نیست!

امتیاز: ۶.۵ از ۱۰