یادداشتی بر فیلم Frozen (آدام گرین – ۲۰۱۰)

ترس از تنها ماندن، وحشت از فراموش شدن و حس نزدیکی به مرگ...

بهترین تریلر سال ۲۰۱۰ تابحال، فیلم نسبتاً ساده و کم خرجیه که در تنها یک لوکیشن و با حضور سه بازیگر اصلی ساخته شده. داستان فیلم دربارۀ سه دوست دانشجو هست که روز یکشنبه برای اسکی و خوشگذرونی به کوهستانی می رن اما آخرین دفعه ای که سوار تله سی می شن، به دلیل اشتباه مسئول دستگاه، بین زمین و هوا، روی صندلی معلق می مونن. دستگاه خاموش می شه، همه به خونه هاشون می رن و پیست برای پنج روز تعطیل می شه...

گرسنگی، برف، سرمای زیر صفر درجه، تاریکی، ناامیدی، ارتفاع زیاد و گرگ های گرسنه ای که روی زمین منتظرشونن، از مواردیه که باید باهاش دست و پنجه نرم کنن. 

داستان فیلم بیشتر از هر چیز یادآور اثر موفق چند سال پیشه:  Open Water. در اون فیلم تقریباً همین ماجرا برای چند نفر غواص اتفاق میفتاد که بر اثر یک اشتباه ساده توی دریا جا موندن و با ناامیدی منتظر کمک بودن.

اما به نظرم Frozen از خیلی جهات بر Open Water ارجحیت داره: کارگردانی بهتر، دکوپاژ مناسب تر، استفاده بهتر از موسیقی، ریتم سریعتر در تدوین و از همه مهمتر عدم استفاده از نماهای لرزان دوربین روی دست. در بعضی سکانس ها، نشون ندادن حادثه ای که داره اتفاق میفته و بجاش فیکس کردن دوربین روی صورت بازیگران و نمایش عکس العمل اونها، اثرگذاری صحنه های دلهره آور و ترسناک رو چند برابر کرده.

یکی از نماهای قشنگ فیلم جاییه که چراغ های پیست یکی یکی خاموش می شن و محیط در تاریکی مطلق فرو می ره. برای این نما، دوربین روبروی صندلی قهرمانان فیلم قرار داره. پشت سرشون دکل های بلند نگهدارندۀ کابل ها و صندلی های خالی دیده می شن که تا عمق قاب پیش رفتن. اونها در حال صحبت دربارۀ این هستن که نباید ناامید شد و به زودی دوباره صندلی ها به حرکت درمیاد که از انتهای تصویر چراغ ها شروع می شن به خاموش شدن. چراغ های نصب شده روی دکل ها یکی یکی خاموش می شن تا به دکل نزدیک بازیگران فیلم می رسه و محیط رو در تاریک فرو می بره...

این نما، با اینکه کوتاه و ساده اس، اما اثرگذاری فوق العاده ای داره. اینکه کارگردان تماشاگر رو یک قدم جلوتر از کاراکترها قرار داده (ما زودتر از اونها متوجه خاموش شدن چراغ ها و تعطیلی پیست می شیم) باعث می شه احساس ترس و وحشت زیادی به بیننده منتقل بشه و با کاراکترها همذات پنداری کنه.

فیلمنامه از فرم سادۀ "مقدمه، بدنه، پایان" پیروی می کنه و قابل پیش بینیه، اما در چنین فیلم هایی این داستان نیست که اهمیت داره، بلکه ساختار فیلمه و اینکه گروه موفق بشن حس کاراکترها رو از وحشت، سرما و ناامیدی به بیننده منتقل کنن... که به نظر من تا حد بسیار زیادی موفق بودن.

Frozen یک فیلم بی عیب و نقص نیست و در قسمت هایی اصطلاحاً "کم میاره". مثل جایی که جو بعد از آشنایی با یک دختر اسکی باز ازش شماره می گیره. بلافاصله این نما کات می خوره به چند ساعت بعد و اینکه پیست در حال تعطیلیه و ما سه نفر کاراکتر اصلی رو می بینیم که در حال التماس هستن به مسئول دستگاه که اجازه بده یکبار دیگه سوار بشن و بالا برن. تدوین این سکانس به شدت توی ذوق می زنه و با ریتم کلی فیلم هیچ هماهنگی نداره. اگر فیلم به طریقۀ ۳۵میلیمتری فیلمبرداری شده بود فکر می کردم ممکنه چند حلقه نگاتیو در لابراتوار خراب شده و کارگردان از روی ناچاری چنین کاری کرده!

در مجموع و به نسبت فیلم های سطح پایین سال ۲۰۱۰ که تابحال اکران شدن، این فیلم یک سر و گردن بالاتر از بقیه اس و ارزش دیدن داره.

امتیاز: ۷.۵ از ۱۰