یک درجۀ لعنتی به مدرسه می رود!

قطعاً هدف هر گروهی که اثری رو خلق می کنن اینه که کارشون دیده بشه. اگر اثری تولید بشه و در حد یکی دو بار نمایش خصوصی باقی بمونه و بعد هم بایگانی بشه، انرژی، وقت و هزینۀ گروه به هدر رفته.

متاسفانه در ایران جایی برای نمایش فیلم های کوتاه وجود نداره و تمام امید سازندگان به نمایش داده شدن فیلمشون در یکی دو جشنواره ای هست که سالانه برگزار می شه... اونهم در بدترین شرایط ممکن.

از اونجا که مخاطبان اصلی فیلم کوتاهی که ما کار کردیم نوجوانان و خانواده های اونهاست، هدفم این بود که حداکثر تعداد ممکن بتونن فیلم رو ببینن و پیامش رو دریافت کنن... و چه جایی بهتر از نمایش در مدارس؟

نامه و فکس هایی ارسال شد به مدیران چند دبیرستان دخترانه در تهران دربارۀ نمایش فیلم برای دانش آموزان. صحبت هایی اولیه ای انجام شد و وقتی مدیران مدارس از موضوع فیلم مطلع شدن، علاقمند بودن به دیدن نسخه ای از فیلم.

اولین مدرسه، یک دبیرستان غیرانفاعی دخترانه بود در سعادت آباد که فیلم رو ابتدای این هفته در چندین نوبت و برای دانش آموزان مقاطع مختلف نمایش داد، البته در کنار صحبت های مشاور روانشناس مدرسه و معاونت پرورشی در خصوص موضوع فیلم.

"یک درجۀ لعنتی" پنجشنبۀ همین هفته هم در دبیرستان غیرانتفاعی دخترانۀ دیگری در گیشا به نمایش در خواهد اومد و هفتۀ بعد هم حداقل دو نمایش دیگه خواهیم داشت.

چون تنها هدف من از ساخت این فیلم دیده شدنش توسط مخاطبین بیشتریه، برای پخش فیلم در مدارس هیچ هزینه ای رو متصور نیستم. اما بعضی مدارس خواستار این هستن که در پایان جلسه نسخه هایی از فیلم رو بین دانش آموزان توزیع کنن که در این صورت هر تعداد که لازم داشته باشن رو با کمترین هزینۀ ممکن بهشون می دم.

همونطور که قبلاً هم گفتم، اگر این فیلم بتونه جلوی تکرار حتی یک حادثۀ مشابه رو بگیره به هدفم رسیده ام.