داستان کوتاه: یه روز نه چندان گرم، نزدیک پاییز

آسمون... آبی کمرنگ، با دو تا تیکه ابر قلمبۀ سفید. از همون ابرهایی که شبیه پنبه هستن و دلت می خواد گازشون بزنی! با اینکه نزدیک ظهره، اما هوا آنچنان گرم نیست. حداقل اینجا زیر سایۀ این درخت که خیلی خوبه، حالا شاید تو آفتاب یه کم گرم تر باشه... البته بگم، دیگه نزدیک پاییزه و هوا رو به خنکی می ره. پاییز، مدرسه ها، زمستون، سرما، برف... زمستون امسال چقدر برف میاد؟ حالا بیاد یا نیاد اهمیت نداره، چون به هر حال من برف و سرما رو دوست ندارم.

نگاه نکردم تحویل سال بعد چه ساعتیه. می تونم حساب کنم، کاری نداره که... ببین امسال ۹ شب بود، پس فکر کنم سال دیگه بیفته دم صبح. از اون سال تحویل هایی که باید نصفه شب از خواب بیدار بشی، لباس نو بپوشی، ادکلن بزنی و بشینی سر سفره هفت سین... اه! اینجا چقدر شلوغه، کاش یکی بهشون بگه انقدر سر و صدا نکنن...

تو الان سر کلاسی. گوشیت هم خاموشه. یا روی سایلنت. به هر حال که نمی تونم بهت زنگ بزنم. تو بعد از ظهر میری خونه، ناهار می خوری، یه کم می خوابی، عصر با دوستات تلفنی حرف می زنی، بعد شب زنگ می زنی تریپ شاکی، از اینکه چرا امروز حتی یه s ندادم... جالبه، الان که بهت فکر می کنم می بینم چیزی که بیشتر از همه برام واضحه چشماته. چشمای روشنی که با رنگ پوستت همخونی فوق العاده ای داره... فقط حیف که همیشه دوست داری موهاتو ببندی، با اینکه چند بار بهت گفتم از موهای باز بیشتر خوشم میاد، اما همیشۀ خدا موهاتو می بری عقب و با یه کش گنده یا گیره می بندیشون... الان یهو بیخودی یاد اون شب افتادم خونۀ شما که دزدکی به هم نگاه می کردیم... یادته؟ برای یه لحظه نگاهمون رو هم ثابت می شد، بعد یکیمون نگاهش رو می دزدید... عجب شبی بود.

ابرها دارن دور می شن. یعنی از محدودۀ دید من خارج می شن. نمی تونم سرمو بچرخونم. اصلاً هیچ حرکتی نمی تونم بکنم. البته نیازی هم نیست. جام خوبه. هر چی باشه آسمون بهتر از سقفه! همیشه فکر می کردم بیشتر مردم دنیا آخرین تصویری که تو زندگیشون می بینن یا سقفه یا آسمون! فکر می کنم در هر حال آسمون بهتر از سقف باشه... یه حرکتی توش هست، انیمیشن داره! سقف که یه فریم ثابته.

اصلاً نفهمیدم چه اتفاقی افتاد، یعنی نفهمدیم چطوری بود. یادم نمیاد... اهمیتی هم نداره.

دیگه اثری از ابرها نیست، فقط آسمون مونده. یه آسمون آبی خوشرنگ. فکر کنم دیگه می تونم چشمامو ببندم... بقیۀ کارها رو اینایی که دورم جمع شدن و انقدر هم دارن شلوغ می کنن handle می کنن! موبایلم دست اون آقاهه اس، چند دقیقه پیش از توی جیبم درش آورد... خنگ خدا هنوز نتونسته از توی فون بوکش یه شماره پیدا کنه زنگ بزنه... حتماً داره زور می زنه اول گوشیمو فارسی کنه بعد بره تو منوهاش... چقدر بعضی ها بی سوادن!

خب، دیگه بریم...

راستی، یه چیز دیگم بگم بعد... اونقدرهام که فکر می کردم سخت نبود!