یادداشتی بر فیلم Uncertainty (دیوید سیگل – ۲۰۰۹)

در اولین سکانس فیلم دختر و پسری جوان رو می بینیم که روی پل ایستادن و باید تصمیم مهمی بگیرن. چون به نتیجۀ کارشون مطمئن نیستن سکه می ندازن.

از اینجا به بعد به شکل موازی با دو داستان روبرو هستیم: اینکه سکه از کدوم طرف پایین بیاد. در حالت اول اونها سوار تاکسی می شن و روی صندلی عقب یه گوشی موبایل پیدا می کنن. گوشی موبایلی که ظاهراً حاوی یه sms بینهایت مهمه و خیلی ها دنبالشن و بخاطرش آدم می کشن. در حالت دوم اونها با ماشین خودشون به مهمونی می رن و شاهد اتفاقاتی هستیم که اونجا رخ می ده...

کارگردان سعی کرده شباهت داستانی و ساختاری این فیلم مستقل و کم خرج با Run Lola Run رو به حداقل برسونه که به نظر من موفق هم بوده. قسمت های اکشن فیلم به خوبی از کار دراومده و حس عدم اطمینان کاراکترها از تصمیم هایی که ناچارن به سرعت اتخاذ کنن رو به بیننده منتقل می کنه.

اینطور که خوندم برای فیلمنامه دیالوگی نوشته نشده و تمام صحبت های بین بازیگران به شکل بداهه گرفته شده. این کار به طبیعی تر صحبت کردن بازیگران کمک فراوانی کرده و حالت تصنعی بیان دیالوگ های نوشته شده توسط بازیگرانی که اغلبشون آماتور هستن رو کمتر کرده. اما از طرف دیگه کارگردان ناچار شده کات های بی موردی بزنه که مشخصه به علت عدم توانایی بازیگر در پیدا کردن جملۀ مناسب بوده.

در هر دو داستان بازیگران بازی های خیلی خوبی ارائه می دن و موسیقی و فیلمبرداری مناسب با فضای داستان پیش می ره. تنها نکته ای که قابل نقد کردنه، شکل پایان بندی داستان هاست که به نظر من می شد بیشتر روشون کار کرد.

Uncertainty دربارۀ تصمیم هایی هست که می گیریم و نتیجۀ اونها. اینکه چقدر به نتیجۀ تصمیم خودمون مطمئن هستیم و در شرایط تصمیم گیری سریع چطور عکس العمل نشون می دیم. دربارۀ اینکه هر تصمیم باعث بوجود اومدن راه های مختلفی می شه که به اتخاذ تصمیمات بعدی منجر می شه و ما رو در مسیر کاملاً جدیدی قرار می ده. 

شاید اگه روی این فیلم وقت، انرژی و هزینه بیشتری صرف می کردن تبدیل می شد به یکی از فیلم های مهم و نوآورانه سال.

امتیاز: ۶.۵ از ۱۰