Eveybody’s Fine: من خوبم، خیلی خوبم!

Everybody’s Fine داستان مردیه که تصمیم می گیره سر زده بره خونۀ بچه هاش – که هر کدوم یه شهر زندگی می کنن – و از احوالشون باخبر بشه. از اون فیلم های آروم و خوش تصویر که می تونی بدون دغدغۀ اینکه باید به تمام دیالوگ ها با دقت گوش بدی، بشینی پاش و تا آخر تماشا کنی.

اما نکته ای که می خوام بگم ربطی به فیلم نداره. دربارۀ بچه هاییه که به هر دلیل دور از خانواده زندگی می کنن و تنها راه خبر دادن به والدین از طریق تلفن هست و هر چی بگن پدر مادرها باور می کنن.

مثل دانشجوهایی که شهر دیگه ای قبول می شن و دربارۀ درس و وضعیت تحصیلی هر چی دلشون بخواد می تونن بگن، یا بچه هایی که خارج از کشور هستن و دربارۀ شرایط زندگی و درآمد و خوراک و تفریحات حرف می زنن...

اغلب مواقع اینجور بچه ها ناچار می شن، یعنی شرایط ناچارشون می کنه، حرف هایی خلاف واقعیت بزنن. مثلاً حتی اگه وضع خوبی نداشته باشن باز هم از شرایطشون تعریف می کنن. نظافتچی مک دونالد هستن و می گن رستوران داریم. همون ترم اول از دانشگاه اخراج شدن و بعد از ۴ سال هنوز دارن شهریۀ تحصیلی رو از باباشون می گیرن.

خود من زمانی که توی iHorizons کار می کردم، ماه اول از ۸ صبح تا ۸ شب توی شرکت بودم و وقتی میومدم هتل دیگه نای هیچ کاری نداشتم، حتی شام درست کردن. یه ماه هر شب ژامبون خوردم، اما پای تلفن می گفتم می رم بیرون! تازه اگر هم می خواستم، ماه اول که هنوز حقوق نگرفته بودم اصلاً پول نداشتم برم بیرون غذا بخورم. با یه تیکه کاغذ پرینت شده بعنوان ویزا، یه بلیت و ۵۰۰ دلار رفته بودم که همون اول ۱۰۰ دلارش رو توی فرودگاه ازم گرفتن! از ماه دوم که حقوق گرفتم کم کم وضعم بهتر شد و آخری ها دیگه برای خودم استانبولی پلو هم درست می کردم! (دست این سایت های آموزش آشپزی ایرانی درد نکنه واقعاً!)

یاد یکی از دوستام افتادم که رفته بود برای نصب یه سری تجهیزات کامپیوتری عراق، بغداد، اونهم تو اوج درگیری های نظامی. اونجا توی یه اتاق با چراغ های خاموش قایم شده بودن و بیرون صدای انفجار میومد. خانومش زنگ می زنه به موبایلش احوالپرسی. دوستم می گه ما الان اینجا توی هتل هستیم، خیلی خوبه، همه چیز عالیه... خانومش می پرسه این صداها چیه؟ می گه اینجا چهارشنبه سوریه! جشن گرفتن!!!

بعضی وقت ها آدم ناچاره دروغ بگه. یعنی اصلاً بعضی وقت ها راست گفتن گناه محسوب می شه!