یادداشتی کوتاه بر سه فیلم ایرانی

این چند روز تعطیلی رفتیم شمال و فرصتی دست داد تا سه فیلم ایرانی (که اگه می مردم توی سینما نمی دیدم) رو ببینم.

"پستچی سه بار در نمی زند" قراره ترسناک باشه با سه داستان متصل به هم و روایتی چند لایه اما کاراکترهایی مشترک. با اینکه کارگردان (حسن فتحی) بازیگران خوبی رو جمع کرده (فروتن، باران کوثری، علی نصیریان، پانته آ بهرام،...) اما با یکی از بدترین فیلم های این ژانر طرفیم. انواع دیالوگ های عجیب و غریب و اصطلاحاتی که فقط توی فرهنگ لغات پیدا می شه از دهن بازیگران بیرون میاد و تمام کاراکترها اصرار دارن کل زندگینامه شون رو از پنج سالگی تا حالا برامون تعریف کنن! پایان فیلم هم واقعاً مزخرفه. شنیدم همین کارگردان فیلمی ساخته به اسم "کیفر" که سال آینده اکران می شه و ظاهراً خیلی خوش ساخت دراومده... منکه باورم نمی شه. راستی این دیالوگ رو جایی محمدرضا فروتن گفت که با اینکه کاملاً بی ربط بود اما به خودی خود جالبه: "به ما انقدر آش داغ دادن که فالوده هم می بینیم اول فوت می کنیم"!!!

"بیست" (عبدالرضا کاهانی) یکی از بهترین فیلم های ایرانی سال های اخیره که علاوه بر فیلمنامۀ عالی و شخصیت پردازی فوق العاده، بازی های خیلی خوبی هم داره. به نظر من مهمترین نقطه قوت این فیلم اصرار کارگردان به "نشون دادن" هست تا "تعریف کردن". علیرضا خمسه بهترین بازی زندگیش رو انجام داده و حبیب رضایی بهتر از آژانس شیشه ای دیده می شه. به نظر من تنها نقطه ضعف فیلم پایانشه که به شدت قابل پیش بینیه و ای کاش طور دیگه ای تموم می شد.

از "توکیو بدون توقف" (سعید عالم زاده) توقع زیادی نداشتم و در همین حد سرگرم کردن یه عده آدم به شدت بیکار اونهم ساعت یک شب به خوبی ماموریتش رو انجام داد. یه فیلم کمدی موقعیت اسلپ استیک (بزن بکوب) با بازی نه چندان خوب مهران مدیری. اصلاً نمی دونم چرا مهران مدیری در نقش های سینمایی انقدر ضعیف ظاهر می شه.

خواستیم "کتاب قانون" رو هم ببینیم که دیگه وقت نشد. ایشالله تعطیلات بعدی!