پیکسار: از ایده تا فیلم

دیشب داشتیم انیمیشن های کوتاه پیکسار رو تماشا می کردیم. از ۱۹۸۴ تا ۲۰۰۹. هر کدوم یه جور جذابیت دارن و آدم از دیدنشون لذت می بره.

انیمیشن های اولیۀ پیکسار – به نسبت کارهای امروزیشون – خیلی ساده تر بود، اما ایده های بدیعی داشت. مثلاً Luxor Junior (همون چراغ مطالعۀ معروف که بعد به سمبل پیکسار تبدیل شد)، انقدر خوب ساخته شده که می تونیم کاملاً احساس یه چراغ مطالعه رو درک کنیم!

یاد چند سال پیش افتادم، توی یکی از جلسات آسیفا (انجمن انیمیشن سازان ایران) از یکی از طراحان انیمیشن پیکسار دعوت شده بود بیاد ایران و سخنرانی کنه. حرف های خیلی جالبی می زد و چند تا فیلم برامون پخش کرد از داخل کمپانی و روش انیمیشن سازی اونها.

می گفت توی پیکسار وقتی داستانی به ذهن کسی می رسه، اونو می زنن روی بورد تا همه بخونن. هر کدوم از کارمندهای شرکت چیزی بهش اضافه می که تا اینکه به اندازۀ کافی ایده جمع بشه.

در مرحلۀ بعدی چند نویسنده، بطور جداگانه، شروع می کنن به نوشتن فیلمنامه. فیلمنامه ها رو می دن به همه تا بخونن و باز هم نظرشون رو بگن. از جمع نظرات دربارۀ فیلمنامه ها، فیلمنامۀ نهایی استخراج می شه.

فیلمنامۀ نهایی برای پرداخت به گروه دیگه ای داده می شه تا انواع جزئیات و ریزه کاری ها و طنز رو بهش اضافه کنن... بعد از همۀ اینها فیلمنامه می ره برای ساخت.

اول بازیگران انتخاب می شن و صداها ضبط می شه. بعد انیمیشن دو بعدی از روی استوری بورد ساخته می شه تا ایرادات برطرف بشه. در نهایت می رن سراغ مدل سازی سه بعدی و ساخت انیمیشن نهایی.

تمام این قضایا بین دو تا پنج سال زمان می بره.

به دلیل صرف همین وقت و انرژی و هزینۀ زیاده که انیمیشن های پیکسار انقدر به آدم می چسبه... 

سوال: بهترین انیمیشنی که تابحال دیدین چی بوده؟