یادداشتی بر فیلم The Blind Side (جان لی هنکاک – ۲۰۰۹)

من شخصاً نه از فیلم های بیوگرافی زیاد خوشم میاد نه از فیلم های ورزشی، اونهم فوتبال آمریکایی. اما این یکی واقعاً فوق العاده اس. فیلمنامه، کارگردانی و بخصوص بازی ها آنچنان دقیقه که برای لحظه ای حوصلۀ آدم سر نمی ره.

داستان فیلم زندگی واقعی "مایکل اور" رو روایت می کنه. پسر سیاهپوست بی خانمانی که توسط یک خانوادۀ سفیدپوست به فرزندی پذیرفته می شه و این خانواده از هیچ تلاشی برای موفقیت و پیشرفت مایکل دریغ نمی کنن تا نهایت به یکی از معروفترین فوتبالیست های آمریکا تبدیل می شه. بازی ساندرا بولاک عالیه و کاملاً باورپذیر. هیچ بعید نیست اسکار امسال رو بخاطر همین فیلم به خونه ببره.

موضوعی که بعد از دیدن فیلم ذهنم رو مشغول کرد اینه که چقدر از این استعدادها – مثل مایکل – در خیابون های ما وجود دارن که در صورت فراهم بودن امکانات می تونن به پدیده هایی در زمینۀ هنری یا ورزشی تبدیل بشن. چه تعداد انسان مثل "لی آن" وجود دارن که با تمام وجود از یک نفر غریبه حمایت کنن؟ آیا خود ما حاضریم چنین کاری انجام بدیم؟ خیلی از ما حتی زورمون میاد لباس یا کفش کهنه ای که داریم رو ببخشیم به اینجور بچه ها.

البته بخشی از مشکل ما به طرف دیگه مربوط می شه. انقدر دروغ و کلک دیدیم از موسسه های خیریه یا فقیرنماهایی که دزد از آب دراومدن یا وضعشون به مراتب بهتر از ما بوده که به سختی بهشون اعتماد می کنیم. چند سال پیش آقای حاتمی کیا تعریف می کرد ماجرای پسر شیرینی فروشی که بساطش کف اتوبان پخش شده بود و زار زار گریه می کرد. ایشون هم ایستاد، نوازشش کرد و پول تمام شیرینی هاشو داد، حتی بیشتر... یه هفتۀ بعد دوست دیگه ای در همون اتوبان به همون بچه برخورده بود با داستانی مشابه! وقتی کسی مثل حاتمی کیا فریب بازی این بچه رو می خوره دیگه وضعیت ما مشخصه.

دوست دیگه ای هم ماجرای مردی رو تعریف می کرد که تصادف کرده بود و باید می رسوندنش بیمارستان. این دوست مجروح و همراهش رو سوار ماشین کرد، اما بعد از مدتی چاقو درآوردن گذاشتن زیر گلوش که ماشین رو تحویل بده و برو...

در ایران زیاد هستن کسانی که برای ساخت مدرسه یا بیمارستان مبالغی پرداخت می کنن، اما خیلی دلم می خواد بدونم آیا واقعاً اینکار رو بخاطر بچه ها انجام می دن یا بخاطر خودشون که مثلاً ثواب کنن برن بهشت؟

در هر حال امیدوارم هر کدوم از ما کارهایی انجام بدیم که اگر شده یکبار در زندگی لبخندی مثل لبخند رضایتمندانه ای که در پلان انتهایی فیلم بر لبان ساندرا بولاک نشسته بود رو تجربه کنیم. لبخند رضایت از انجام عمل خیر.

امتیاز: ۸ از ۱۰