دلم می خواد...

دلم می خواد شروع کنم. دوباره. پر از انرژی و پر از ایده های جدید.

دوست دارم یکی از اون طرح های هیجان انگیزم رو بردارم و روش کار کنم. یکی که انفدر از ساختش هیجان زده باشم که حتی نصفه شب هام به طرح تیتراژ آخرش فکر کنم.

دلم می خواد چیزی بسازم که نشه ندیده اش گرفت. چیزی که همه جا صحبتش باشه. چیزی که دست همه برسه، حتی تارانتینو! اونوقت ازم دعوت بکار کنن، نه اینجا... کمپانی های بزرگ دنیا. دریم ورکس و پارامونت سر من دعواشون بشه. هی قیمت قرارداد رو ببرن بالاتر. نهایتاً پیشنهاد پیکسار رو قبول می کنم.

بعد از اینکه کارمو شروع کردم ایده هامو بهشون می فروشم. هر طرح یک میلیون دلار. تام هنکس و جورج کلونی برای گرفتن نقش هایی که می نویسم سر و دست می شکونن. آخر هفته ها با جیسون بیگز و آدام سندلر می ریم ماهیگیری، کلی می خندم از دستشون.

بالاخره یکی از فیلم هام کاندید اسکار می شه: بهترین فیلم، فیلمنامه و کارگردانی. روز برگزاری مراسم از صبح دلشوره دارم. تینا می گه مطمئن باش جایزه مال خودته. آخه فیلم های اسپیلبرگ و اسکورسیزی و حتی پیتر جکسون در برابر فیلم تو حرفی برای گفتن ندارن... متنی که آماده کردم رو با دقت می ذارم توی جیب کت اسموکینگ مشکی رنگم که هفتۀ پیش به قیمت ۴۵۰۰ دلار ار بورلی هیلز خریدم.

صندلی ما توی سالن کداک درست کنار صندلی سوزان ساراندون هست که با شوهرش تیم رابینز اومده. بالاخره نوبت رشتۀ بهترین کارگردان می رسه. هریسون فورد اسم پنج نفر کاندیدا رو می خونه و بعد جملۀ معروف:

And the Oscar goes to…

ویدئو وال های بزرگ عکس ما پنج نفر رو نشون می دن. هیجان داریم. می دونم که توی ایران همه دارن با دقت تماشا می کنن:

Sam Degani

سالن منفجر می شه. همه دست می زنن. موسیقی متن فیلمم که سعید ساخته توی سالن پخش می شه. می رم بالا. اسکار رو می گیرم دستم. همه دارن ایستاده دست می زنن. بعد از چند ثانیه سالن ساکت می شه. منتظر Acceptance Speech من هستن. متن رو به آرومی از جیبم درمیارم. نمای مدیوم از من و مجسمۀ اسکار روی تلویزیون میلیون ها بیننده سراسر دنیا قرار داره. همه دارن نگاه می کنن، مردم عادی، سیاستمدارها، ورزشکارها.... همه. بعد از چند ثانیه، بدون اینکه به متن نگاه کنم، شروع می کنم:

"با تشکر از همه، می خوام این جایزه رو تقدیم کنم به مردم سبز کشورم، ایران، که تونستن بعد از مدتها مبارزه در راه دموکراسی به هدفشون برسن..."

خلاصه خیلی دلم می خواد روزی برسه که یکی این جمله رو یه جایی به زبون بیاره. جاش مهم نیست، آدمش هم مهم نیست، فقط جمله اش مهمه!