یادداشتی بر فیلم Paranormal Activity (اورن پلی – ۲۰۰۹)

قبل از هر چیز باید بگم این فیلم ترسناک ترین فیلمیه که ظرف ده سال گذشته دیدم.

بعضی فیلم ها با نشون دادن قاتل کارد به دست یا ارواح و خون آشام سعی می کنن تماشاگر رو بترسونن؛ اما این فیلم با القاء حس ترس از موجودی نامرئی آنچنان اثری می ذاره که تا مدتها فراموش نمی شه ... داستان فیلم خیلی ساده اس:

کتی و میکا زوج جوانی هستن که به تازگی وارد خونۀ جدیدشون شدن. نیمه شب ها صدای عجیب و غریبی از اطراف خونه شنیده می شه و اتفاقاتی میفته که توجیه منطقی براش وجود نداره... 

تا اینجا با داستانی کاملاً تکراری روبرو هستیم، اما فیلمنامه وقتی متفاوت می شه که میکا تصمیم می گیره با خرید دوربین فیلمبرداری و نصب اون داخل اتاق خواب، از شب تا صبح از تمام اتفاقاتی که موقع خواب رخ می ده تصویر بگیره.

ساختار فیلم شبیه به Blair Witch Project هست. یعنی کل فیلم از زاویۀ دید دوربین هندی کم کاراکترهای اصلی نمایش داده می شه. با این تفاوت که در اون فیلم از دو دوربین استفاده شده بود و اینجا یکی. بازی ها آنچنان طبیعیه که کاملاً باور می کنیم تمام حوادثی که شاهدشون هستیم واقعاً جلوی دوربین اتفاق افتادن.

جالب اینکه Paranormal Activity با بودجۀ تنها ۱۵۰۰۰ دلار ظرف ۱۰ روز در خانه اورن پلی (کارگردان) ساخته شده و اصلاً قرار نبود در سینماها به نمایش دربیاد. اما وقتی استیون اسپیلبرگ بطور اتفاقی فیلم رو می بینه انقدر خوشش میاد که فیلم رو برای پخش گسترده به کمپانی پارامونت معرفی می کنه. نهایتا این فیلم ۱۰۰ میلیون دلار فروش می کنه و تبدیل می شه به پرسودترین فیلم تاریخ سینما.

فیلم موسیقی متن نداره و تدوین هم کاملاً "شبه مبتدی" صورت گرفته تا حس واقعی بودن تصاویر رو بهتر منتقل کنه.

به نظر من دلیل اثر گذار بودن وحشت غالب در این فیلم اینه که حوادث داستان – خصوصاً حوادثی که موقع خواب بودن کاراکترها رخ می ده – برای هر کسی در هر مکانی قابل لمسه. همونطور که آلفرد هیچکاک بزرگ گفته "ترسناک ترین صحنه، اونیه که بتونه برای هر کسی پیش بیاد". به همین دلیل خودش به اون صحنۀ قتل زیر دوش آب علاقۀ عجیبی داشت، چون "زیر دوش همۀ ما تنها هستیم و بی دفاع".

اگه فیلم ترسناک روتون اثر بد می ذاره، توصیه نمی کنم فیلم رو ببینین و اگر دیدین مطمئناً تا مدتها موقع خواب – هر کجا که باشین – ترس بر شما غلبه می کنه!

امتیاز: ۸ از ۱۰