یادداشتی بر فیلم Saw VI (کوین گروترت - ۲۰۰۹)

اگه مثل من انقدر روحیۀ خشن دارین که دیدن دست بریده و کندن گوشت از بدن حالتونو بد نمی کنه و اگه از طرفداران سری فیلم های Saw هستین، قسمت جدیدش رو از دست ندین.

به این دلیل که یکی از جذابیت های Saw داستان و غافلگیری پایانشه، حتی خلاصۀ داستان رو هم اینجا نمی نویسم و فقط می گم که قسمت شیشم بسیار بهتر از قسمت پنجمه و فیلمنامۀ خوبی داره که تونسته ایدۀ اصلی نویسنده رو کاملاً منتقل کنه.

ایدۀ قسمت اول این مجموعه انقدر جدید بود و پایانش انقدر غافلگیرکننده که توقع تماشاگران از قسمت های بعدی رو به شدت بالا برد. نکته ای که تبدیل شد به نقطه ضعف قسمت های دوم تا پنجم. تماشاگر دلش می خواست در پایان فیلم غافلگیر بشه، اونهم از جنس قسمت اول و چون نمی شد، از فیلم خوشش نمیومد.

اما اگه می خواین از این فیلم لذت ببرین بهتره این تفکر رو بذارین کنار و Saw IV رو بعنوان یک فیلم مستقل تماشا کنین. باور کنین که Jigsaw مرده و قراره بازی هاش از جانب شخص دیگه ای – به همون شکل – دنبال بشه.

اینجوری ممکنه – مثل من – از دنبال کردن وقایع و اهدافی که پشت هر بازی قرار گرفته بیشتر خوشتون بیاد. درست مثل قسمت پنجم، که هدف از چیدن تله ها، تمرین کار تیمی بین اعضایی بود که همدیگه رو نمی شناختن. اگه اون چند نفر سعی می کردن به شکل گروهی به مشکلات (تله ها) نگاه کنن، همه شون جون سالم به در می بردن اما در اون شرایط هر کس فقط به فکر خودش بود.

پشت تله ها و بازی های این قسمت هم هدف خاصی نهفته که در پایان بهش پی می بریم.

در ضمن، در طول فیلم لازم نیست هیچ خوراکی دم دست بذارین، چون مطمئاً نمی تونین چیزی بخورین!

امتیاز: ۶ از ۱۰