پلان های روزانه
هر کسی بازیگر نقش اول زندگی خود است، من می خواهم زندگی را کارگردانی کنم
پلان های روزانه
هر کسی بازیگر نقش اول زندگی خود است، من می خواهم زندگی را کارگردانی کنمدرباره من
فیلمساز مستقل
ادامه...
روزانهها
همه- Terminator Genisys (آلن تیلور - 2015) جلوه های ویژۀ خوب، داستان بد. امتیاز: 5 از 10
- Jurassic World (کالین ترورو - 2015) نه به خوبی قسمت سوم اما باز هم دیدنی. امتیاز: 7 از 10
- Mission: Impossible - Rogue Nation (کریستوفر مک کواری - 2015) با هیجان و طنز بیشتر از قسمت های قبلی. امتیاز: 8 از 10
- Avengers: Age of Ultron (جاس ودان - 2015) پر از اکشن و جلوه های ویژه. کسانی که از این سوپرقهرمانها خوششون میاد قطعاً از فیلم لذت می برن. امتیاز: 6.5 از 10
- Whale Rider (نیکی کارو - 2002) تلفیقی زیبا از حقیقت و افسانه و فرهنگ بومی مردم نیوزلاند. امتیاز: 7.5 از 10
- Joe (دیوید گوردون گرین - 2014) یه فیلم بی معنی و بدساخت با بازی نیکولاس کیج! - امتیاز: 4 از 10
- Extant (فصل دوم - 13 اپیزود - 2015) پایان سریال به شکلی قابل قبول و به یادماندنی. امتیاز: 8 از 10
- True Detective (فصل دوم - 2015 - 8 اپیزود) پرونده ای دیگر با کارآگاهان جدید؛ خوب و خوش ساخت ولی نه به اندازۀ فصل اول. امتیاز: 7 از 10
- Tale of Tales (ماتئو گارونه - 2015) فیلمی خوش ساخت با سه قصه مجزا. امتیاز: 7.5 از 10
- Dark Places (گیل پکه-برنه - 2015) تریلر معمایی دربارۀ زنی که به دنبال کشف حقایق جنایتی است که در کودکی رخ داده. امتیاز: 6 از 10
- True Detective (فصل اول - 2014 - 8 اپیزود) سریال پلیسی/معمایی فوق العاده خوش ساخت. امتیاز: 9 از 10
- Aloha (کامرون کرو - 2015) کمدی رومانتیک متوسط از کارگران خوب و بازیگران معروف. امتیاز: 5 از 10
- Mad Max: Fury Road (جورج میلر - 2015) آخر اکشن! - امتیاز: 8 از 10
- Final Girl (تایلر شیلدز - 2015) داستان دختری که می خواد از یک سری تبهکار انتقام بگیره... بد ساخت و با فیلمنامۀ ضعیف. امتیاز: 4 از 10
- The Age of Adaline (لی تولند کرایگر - 2015) داستان تخیلی که باورپذیره و میشه تا انتها (که قابل پیش بینی هم هست) تماشا کرد. امتیاز: 7 از 10
سفرنامه
- سفرنامۀ حسام یادداشت ها و خاطرات سفر
وب سایت رسمی
دستهها
- فیلم های به یادماندنی 23
- جشنواره فیلم فجر 13
- اسکار: خبرها، پیش بینی ها 18
- TV/تئاتر/جشنواره/نمایشگاه 25
- موسیقی/کتاب 16
- نقد فیلم/سینما 133
- اجتماعی/فرهنگی/مناسبتها 126
- کامپیوتر/فن آوری 27
- افکار بعد از نیمه شب... 80
- نوستالژیا 21
- پروژه های سینمایی 23
- مباحث تئوریک سینمایی 8
- انتخابات/سیاست 15
- داستان و فیلمنامه های کوتاه 21
- وقایع نگاری ساخت یک فیلم 40
- جوایز پلان طلایی 10
ابر برجسب
فیلم سینما داستان کوتاه فیلم کوتاه نقد فیلم اسکار بهترین فیلم های 2014 داونلود فیلم فیلمنامه فصل جوایز جایزه فیلم 2015 بهترین فیلم های 2015 خارجی جشنوارهجدیدترین یادداشتها
همه- پست آخر
- "ترین"های 2015، تابحال
- اکران افتتاحیۀ مستند کوتاه "حواس پنجگانۀ هنر"
- اکران افتتاحیۀ فیلم سینمایی Train Station
- یادداشتی کوتاه بر سریال Wayward Pines
- نظریه هایی در باب روابط انسانی در فضای هندسی
- یادداشتی بر "نهنگ عنبر" (سامان مقدم - 1394)
- پراکنده ها 3: خودشیفتگی
- به مناسبت سالروز دوم خرداد
- فیلم های به یادماندنی قدیمی: 10 فیلم عالی از دهۀ 50 تا 70 میلادی
- مروری کوتاه بر فیلم های 2015: تا پایان آوریل
- شبکه های "غیر"اجتماعی
- پراکنده ها - 2
- پراکنده ها - 1
- نوروز 1394 مبارک!
- اسکار 2015: پیش بینی برندگان
- سفری کوتاه به قشم
- ساخت موزیک ویدئو
- Quantum Entanglement
- بهترین فیلم های 2014
- اندر فواید سرماخورگی!
- نقش بازی کردن
- برداشت آخر
- زمان
- 10 کتاب تاثیرگذار
- سیلی در برف
- پنج فیلم خوب و پنج فیلم بد 2014 (تابحال)
- برج میلاد
- معمای پروندۀ ققنوس: اتمام فیلمنامه
- یک داستان واقعی: تصادف در بزرگراه
بایگانی
- مهر 1395 1
- آذر 1394 1
- آبان 1394 1
- مهر 1394 1
- مرداد 1394 1
- تیر 1394 1
- خرداد 1394 3
- اردیبهشت 1394 4
- فروردین 1394 1
- بهمن 1393 2
- دی 1393 1
- آذر 1393 4
- آبان 1393 2
- شهریور 1393 1
- مرداد 1393 1
- تیر 1393 3
- اردیبهشت 1393 4
- فروردین 1393 1
- اسفند 1392 1
- بهمن 1392 4
- دی 1392 1
- آذر 1392 2
- آبان 1392 3
- مهر 1392 3
- شهریور 1392 1
- مرداد 1392 3
- تیر 1392 1
- خرداد 1392 4
- فروردین 1392 3
- اسفند 1391 2
- بهمن 1391 5
- دی 1391 4
- آذر 1391 3
- آبان 1391 2
- شهریور 1391 6
- مرداد 1391 3
- تیر 1391 1
- خرداد 1391 3
- اردیبهشت 1391 3
- فروردین 1391 3
- اسفند 1390 6
- بهمن 1390 3
- دی 1390 1
- آذر 1390 2
- آبان 1390 1
- مهر 1390 4
- شهریور 1390 2
- مرداد 1390 4
- تیر 1390 5
- خرداد 1390 7
- اردیبهشت 1390 9
- فروردین 1390 3
- اسفند 1389 6
- بهمن 1389 7
- دی 1389 9
- آذر 1389 8
- آبان 1389 8
- مهر 1389 9
- شهریور 1389 10
- مرداد 1389 6
- تیر 1389 7
- خرداد 1389 11
- اردیبهشت 1389 10
- فروردین 1389 8
- اسفند 1388 12
- بهمن 1388 9
- دی 1388 12
- آذر 1388 7
- آبان 1388 9
- مهر 1388 10
- شهریور 1388 7
- مرداد 1388 5
- تیر 1388 6
- خرداد 1388 9
- اردیبهشت 1388 6
- فروردین 1388 6
- اسفند 1387 7
- بهمن 1387 8
- دی 1387 7
- آذر 1387 7
- آبان 1387 9
- مهر 1387 8
- شهریور 1387 9
- مرداد 1387 7
- تیر 1387 9
- خرداد 1387 10
- اردیبهشت 1387 7
- فروردین 1387 5
- اسفند 1386 8
- بهمن 1386 9
- دی 1386 10
- آذر 1386 8
- آبان 1386 8
- مهر 1386 10
- شهریور 1386 9
- مرداد 1386 10
- تیر 1386 11
- خرداد 1386 12
- اردیبهشت 1386 14
- فروردین 1386 9
- اسفند 1385 13
- بهمن 1385 21
- دی 1385 15
نشانه های خاص یک کارگردان
اگه به کارگردان خاصی علاقه مند باشین حتماً متوجه نشونه هایی شدین که در اغلب ساخته هاش تکرار شدن؛ مثل حضور چند لحظه ای آلفرد هیچکاک در فیلم هاش.
به این نشونه ها اصطلاحاً Trademark گفته می شه و بعضی از این Trademarkها انقدر خوشایند هستن که من موقع تماشای فیلم جدید کارگردان های موردعلاقه ام با ولع خاصی دنبالشون می گردم و از دیدنشون لذت می برم.
کسانی که منو می شناسن می دونن سه فیلمساز اول مورد علاقۀ من چه کسانی هستن: استیون اسپیلبرگ، وودی آلن و کوئنتین تارانتینو.
هر کدوم از این کارگردان ها نشونه های خاصی دارن که در فیلم هاشون بکار می برن و من به شدت بهشون علاقه دارم:
.jpg){kind=tracking}
استیون اسپیلبرگ
نماهای رو به بالا از آدم ها (انگار همه جا یه گودال می کنه دوربین رو می کاره توش!)
خیره شدن بازیگران به نقطه ای خارج از دید دوربین (و معمولاً نزدیک شدن دوربین به چهرۀ شگفت زدۀ آنها)
استفاده از چراغ قوۀ بسیار قوی در صحنه های تاریک
نمایی از ستارۀ دنباله دار در آسمان شب (اغلب در پس زمینه)
همکاری با جان ویلیامز بعنوان آهنگساز
وودی آلن
دیالوگ های طولانی طنزآمیز دربارۀ مسائل مختلف
تعریف کردن جوک های مختلف مرتبط با موضوع صحنه از زبان کاراکترهای فیلم
استفاده از نیویورک بعنوان لوکیشن اصلی حوادث فیلم
تیتراژ یک شکل در اغلب فیلم ها (نوشتۀ سفید روی زمینۀ سیاه، غیرمتحرک و به ترتیب حروف الفبا)
بازی خودش با تیپ ثابت (عینک پهن مشکی، پرحرف و شوخ) معمولاً در نقش نویسنده
کوئنتین تارانینو
بکار بردن شیوه های خاص در تعریف داستان های به شدت تکراری
کار گذاشتن دوربین داخل صندوق عقب ماشین و گرفتن نما از داخل آن
نشانه رفتن همزمان چند نفر با اسلحه به سمت هم (معمولاً با هر دو دست)
یک نمای طولانی بدون قطع (معمولاً دنبال کردن یک بازیگر در مسیری طولانی) در هر فیلم
گرفتن تصویر بازیگر در چارچوب در (مثل صحنۀ فرار دختر جوان در ابتدای فیلم Inglorious Bastards)
کارگردان های دیگه ای مثل تیم برتون، دیوید لینچ، مارتین اسکورسیزی و... هم نشونه های خاص خودشون رو دارن که شاید در پست دیگه ای درباره شون بنویسم.
خیلی موضوع جالبی بود . دقیقتر شدم . بسیار ممنون .
خواهش.
شاید این مطلب در مورد همه ی آدما صادق باشه.
هر کس چه تو کارویازندگی نشونه هایی داره که مختص خودشه.
حتما همینطوره. هر کس تکیه کلام هایی داره که اگه دقیق بشیم می تونیم بهشون پی ببریم.
من فقط و فقط به آلفرد حساسم. توی همه فیلمهاش همین که یک نمای عمومی رو می گیره دنبالش می گردم. و با این که توی خیلی از فیلمای قبلیش که دارم دوباره نگاهش می کنم ولی بازم دوست دارم ببینمش. طوری که هیچ کاراکتر دیگری رو نگاه نمی کنم. البته در این گونه موارد چیزی رو هم از دست نمی دم چون در این نماها قصد فقط نشون دادن خودشه که موفق هم هست.
یه جایی می خوندم درباره هیچکاک نوشته بود آدمیه که خیلی دلش می خواد دیده بشه (نه دیده شدن از نوع مثبت، بلکه از روی غرور و خودبزرگ بینی مفرط) و حضورش در نماهای مختلف رو هم به همین دلیل عنوان کرده بود. من اصلا یه همچین دیدگاهی رو قبول ندارم و به نظرم حتی اگر هیچکاک - مثل چاپلین - یه همچین حسی داشته کاملا حق داشته.
من هم عاشق 3 تا کارگردانم : تیم برتون.اسکورسیزی و دهقانی .
قربونت!
راستی دیشب چی شد؟ قرارت با رابرت رو می گم. انتقاداتی که ازش داشتی رو باهاش در میون گذاشتی؟ گفتی از وقتی دیگه با مارتین کار نمی کنی سطح کارت تنزل کرده؟ می دونی که خیلی روی حرفت حساب باز می کنه!
در مورد تارانتینو باید یه چیز دیگه رو اضافه می کردی.
به کار بردن واژه F u Ck در بیشتر دیالوگ ها..
این عکسی که از فیلم "داستان های عامه پسند" گذاشتین یه چند لحظه پس از این صحنه، یکی از بهترین سکانس هایی که ردر ذهن من هست شکل می گیره..
+ من به کل خوشم از اسپیلبرگ نمی یاد ولی خوب آدم های بزرگ (در هر زمینه ای که باشه) باید بهشون ارج گذاشت :دی
برای من دیوید لینچ.. وودی آلن.. اسکورسیزی.. برگمان..
تو ایران خودمون آقای بیضایی یه سلسله ویژگی هایی دارن که زیادی به چشم می یاد.
البته اگه شما فیلم فرنگی ببینی این چیزها براتون عادی میشه ولی خوب تو ایران یکتاست.
مانند حرکت دوربین، پر از دیالوگ های به یاد ماندنی، تدوین خیلی خوب و مهمتر از همه زمانی که آدم فیلم آریالای بیضایی رو می بینه همش احساس می کنه که رو صندلی سالن تیاتر نشسته و داره تیاتر می بینه !!
این طور نیست؟
فیلم های تارانتینو نشون های بیشتری هم دارن. علاوه بر چیزی که گفتی یکی دیگه از نشونه هاش اینه که در تقریبا تمام فیلم هاش یکی از شخصیت هاشو - بطور واضح - پابرهنه نشون می ده. چیزی که حتی در پوستر فیلم آخرش تکرار شده!
من از هر کارگردان فقط سه تا نشونه نوشتم که عدالت رعایت شده باشه!
درباره بیضایی هم کاملا موافقم. دیالوگ هایی که بیضایی می نویسه از عهده هیچکس دیگه ای بر نمیاد. دیالوگ های کوتاه و پرمعنی. من عاشق دیالوگ های فیلم سگ کشی و وقتی همه خوابیم هستم.
از ایرانی ها داریوش مهرجویی هم ویژگی ها و نشونه های خاص خودش رو داره که من بهشون خیلی علاقمند هستم.
اون ولع پیدا کردن نشونه ی خاص رو من راجع به بازیگرای مورد علاقم هم دارم.ممکنه به نظر خیلیا این کارا تکراری بیاد و بگن هی داره خودش رو تکرار میکنه یا کلیشه شده ولی واقعا به اون بازیگر میاد اون کار!اصلا خیلیها هم میخوان اون نشونه ی خاص رو دوباره ببینن!اونم با ولع.))
درسته. مثل تن صدای خاصی که خسرو شکیبایی داشت و همیشه ازش استفاده می کرد... یا نگاه های خاص پرویز پرستویی...
از بازیگران هالیوود هم تام کروز در تقریبا تمامی فیلم هاش یه صحنه دویدن خیلی سریع داره که به نظر می رسه واقعا خودش باشه.
من هنوز ادامه ی Inglorious Bastards رو ندیدم همیشه همینجوریه وقتی یه فیلمم نصفه میمونه دیگه به سختی سراغش میرم حتی فیلم به این جذابی.
موسیقی فیلمای تارانتینو به نظرم نشونش بوده تیم برتونم فضای خاکستری رنگ فیلماش و آدمای رنگ پریده نشونش بوده.
یکی از نشونه های تیم برتون، گریم و مدل موی خاصیه که برای تمام کاراکترهاش استفاده می کنه... البته خودش و همسرش هم مدل موهاشون همیشه همینقدر عجیب غریبه!