یادداشتی بر فیلم Jennifer’s Body (کارین کیوساما - ۲۰۰۹)

به سه دلیل می شه این فیلم رو تماشا کرد:

یک: Megan Fox، ستارۀ جدید هالیوود 

دو: Diablo Cody، فیلمنامه نویسی که یک شبه ره صد ساله رفت

سه: علاقه به فیلم های خون آشامی تین ایجری 

اگه به نیت تماشای خانوم مگان فاکس می خواین فیلم رو ببینین، انتظارتون کاملاً برآورده می شه و به اندازۀ کافی ایشون رو در پوشش مناسب (!) زیارت خواهید کرد!

اگه مثل من به دلیل شمارۀ دو می شینین پای فیلم، که ببینین خانوم Cody سه سال بعد از فیلمنامۀ خوب Juno چه سورپرایزی برامون داره، به اندازۀ کافی توی ذوقتون می خوره که یادی از اقوام درجۀ یک ایشون بکنین!

کسانی که بنا به دلیل شمارۀ سه فیلمو نگاه می کنن، ممکنه تا حدی از فیلم خوششون بیاد؛ اما نهایتاً داستان تکراری و به شدت قابل پیش بینی فیلم همه چیز رو خراب می کنه:

جنیفر دختر خون آشامیه که با همکلاسی های پسرش طرح دوستی می ریزه، اونها رو به یه جای خلوت می کشونه و می خوره!!!

همین! حالا این وسط یه دوستی هم هست که از کارهاش متعجب می شه و می خواد مانعش بشه. یه سری مولفه های ژانر وحشت و فیلم های ومپایری هم توش رعایت شده که خب باید می شد.

نه از دیالوگ های جالب خبری هست، نه از فضای خاصی که در Juno حاکم بود. نه از پایان غافلگیرکننده، نه از شخصیت پردازی.

در ضمن، برخلاف ظاهر تین ایجری، فیلم چندان خانوادگی هم نیست و یکی دو صحنۀ اونجوری (!) هم داره.

امتیاز: ۵ از ۱۰