اهمیت نحوۀ شروع یک فیلم

دیدین بعضی ها که حرف می زنن آدم از اول تا آخر با دقت و لذت بهشون گوش می کنه، اما بعضی هام انقدر یخ و یکنواخت حرف می زنن که بعد از شنیدن سه کلمۀ اول تا آخر حرفشو می خونیم و باید در و دیوار رو نگاه کنیم تا صحبتش تموم بشه!

این موضوع دربارۀ فیلم ها هم صدق می کنه. بعضی فیلم ها – به قول یکی از دوستان – همون اول چنان مشتی بهمون می زنن که تا آخر می افتیم روی صندلی و از جامون تکون نمی خوریم، اما بعضی فیلم ها هم هستن که می شه وسطش بلند شد رفت دو تا ایمیل جواب داد و برگشت!

چند شب پیش یه فیلم انتخاب کردیم ببینیم به اسم Frequently Asked Questions about Time Travel محصول ۲۰۰۹، یه فیلم کمدی دربارۀ سفر در زمان. اتفاقاً این فیلم امتیاز بالایی هم گرفته... اما بعد از بیست دقیقه انقدر حوصله مون سر رفته بود که استاپ رو زدیم، فیلم رو در آوردم و مستقیم انداختم توی سطل! (با عرض پوزش از تمام دست اندرکاران فیلم، اما وقتی نتونی ظرف ۲۰ دقیقه من بیننده رو راضی کنی همین بلا سرت میاد!).

بعدش یه فیلم دیگه گذاشتیم به اسم Mouth to Mouth محصول ۲۰۰۵ کانادا، یه فیلم کم خرج مستقل با بازی Ellen Page دربارۀ دختری که از خونه و مادرش می بره می زنه به خیابون تا زندگی آزادانه و راحتی رو تجربه کنه...

این فیلم با اینکه داستان هیجان انگیزی نداشت و در بعضی صحنه ها (بخاطر کمبود بودجه) نورپردازی ضعیف بود، اما تا آخر ما رو با خودش همراه کرد... زندگی چند جوان خیابانگرد که برای رسیدن به دنیای مورد علاقه شون تلاش می کنن، انقدر واقعی و ملموس بود که می شد کاراکترهای فیلم و اعمالشون رو درک کرد.

در مجموع به نظر من شروع و پایان یک فیلم (در واقع یک فیلمنامه) مهمترین بخش های اونه. شروع باید انقدر قوی باشه که بیننده رو مشتاق به همراهی کنه و پایان هم چنان کارشده و منطقی که جای هیچ سوالی باقی نذاره.