یادداشتی بر Final Destination 4 (دیوید آر. الیس – ۲۰۰۹)

چهارمین قسمت از مجموعه فیلم های Final Destination از همون سوژۀ کلی این مجموعه پیروی می کنه: کسانی که قراره در اثر یک سانحه کشته بشن اما به دلیلی این اتفاق نمی افته و حالا "مرگ" دنبالشونه تا اونها رو یکی یکی به طرز فجیعی بکشه.

در تیتراژ ابتدای فیلم تصاویری سه بعدی می بینیم از مرگ های مختلفی که در سه قسمت قبل دیدیم و آماده می شیم برای تماشای چند تا "مرگ" درست و حسابی! اینبار داستان با یک پیست مسابقۀ اتومبیلرانی شروع می شه، جایی که قراره بر اثر برخورد چند ماشین به هم و پرتاب قطعات فلزی به سمت تماشاچیان، تعدادی کشته بشن... اما (مثل همیشه) یکی از اونها واقعه رو پیش بینی می کنه و اصرار داره که دوستانش از ورزشگاه بیرون بیان... بقیۀ ماجرا رو هم حتماً می تونین حدس بزنین.

سوژه که تکراریه، آخر داستان رو هم که می دونیم، فیلم هم آنچنان فیلمی نیست که بخاطر کارگردانی یا بازی فلان هنرپیشه بشینیم پاش... پس چرا انقدر فروش می کنه؟ چون دلمون می خواد صحنه های فجیع از مرگ کاراکترهای فیلم ببینیم! انصافاً کارگردان هم در نشون دادن اینجور صحنه ها کم نذاشته و تا حد زیادی تماشاگران مشتاق تماشای تصاویر فجیع رو ارضاء می کنه!

موقع تماشای فیلم یاد اون زنی افتادم که سه ماه پیش از پرواز ایرفرانس جا موند، هواپیما در دریای اطلس سقوط کرد و تمام مسافرانش کشته شدن... و اون زن دو هفته بعد در اثر یک سانحۀ رانندگی به طرز فجیعی کشته شد!

امتیاز: ۶ از ۱۰