یادداشتی بر فیلم District 9 (نیل بومکمپ - ۲۰۰۹)

اصلاً فکر نمی کردم انتظار برای دیدن این فیلم به اندازۀ تنها یک پست طول بکشه! دیروز این فیلم با کیفیت عالی رسید دستم و دیدمش...

اول از همه بگم که با نقدها و تعاریفی که از این فیلم روی سایت های سینمایی خونده بودم، توقعم خیلی بالا رفته بود و انتظار دیدن یک شاهکار سینمایی رو داشتم... که District 9 به خوبی این انتظار رو برآورده کرد.

"منطقۀ 9" محلیه برای نگهداری حدود ۲ میلیون موجود فضایی که ۲۰ سال پیش به زمین اومدن و حالا در حاشیۀ ژوهانسبورگ (آفریقای جنوبی) زندگی فلاکت باری دارن... ویکوس (عضو MNU، یک سازمان چند ملیتی) ماموریت پیدا می کنه تا بیگانه های کوچکتر رو به منطقۀ دیگه ای با شرایط بهتر منتقل کنه، اما در اثر یک حادثه به بیماری مرموز و بسیار خطرناکی مبتلا می شه که...

ساختار مستندگونه، استفاده از بازیگران ناشناس، فیلمنامۀ بدیع، جلوه های ویژه منحصربفرد و موسیقی عالی از نقاط قوت فیلم هستن و در مقابل تصاویر خشن و بعضاً مشمئزکننده (موجودات فضایی شبیه میگو و سوسک های غول پیکر هستن) از نقاط منفی فیلم (اونهم به این دلیل که باعث کم شدن تعداد بینندگان فیلم می شه).

جالبترین ایدۀ فیلم (در ظاهر) ابتکار در نشان دادن روابط بین انسان و بیگانگان هست و طرح این سوال که آیا امکان برقراری روابط دوستانه بین ما و آنها وجود دارد؟ آیا می توان به آنها اعتماد کرد؟ آیا ما دوستان خوبی برای آنها خواهیم بود؟ 

البته می شه در عمق داستان فیلم معانی ملموس تری رو هم درباره آپارتاید و تبعیض نژادی پیدا کرد که به دلیل لو نرفتن بیشتر داستان از گفتنش اجتناب می کنم. تنها کافیه به این نکته توجه کنین که کارگردان فیلم در آفریقای جنوبی بزرگ شده، جایی که چند دهه قبل دولت قصد داشت کودکان سیاه پوستی رو که در زاغه های خارج شهر ژوهانسبورگ (به اسم District 6) زندگی می کردن به منطقه ای بهتر منتقل کنه...

به نظر من این فیلم اگر نه بهترین، حداقل یکی از بهترین فیلم های ژانر علمی/تخیلی محسوب می شه. گرچه District 9 مثل ماتریکس دیالوگ های عمیق و تفکربرانگیز نداره، اما نهایتاً انسان رو وادار می کنه به خودش و ارتباطش با محیط اطراف با دقت بیشتری توجه کنه.

توصیه می کنم حتما ببینیدش!

امتیاز: ۹ از ۱۰