پلان های روزانه
هر کسی بازیگر نقش اول زندگی خود است، من می خواهم زندگی را کارگردانی کنم
پلان های روزانه
هر کسی بازیگر نقش اول زندگی خود است، من می خواهم زندگی را کارگردانی کنمدرباره من
فیلمساز مستقل
ادامه...
روزانهها
همه- Terminator Genisys (آلن تیلور - 2015) جلوه های ویژۀ خوب، داستان بد. امتیاز: 5 از 10
- Jurassic World (کالین ترورو - 2015) نه به خوبی قسمت سوم اما باز هم دیدنی. امتیاز: 7 از 10
- Mission: Impossible - Rogue Nation (کریستوفر مک کواری - 2015) با هیجان و طنز بیشتر از قسمت های قبلی. امتیاز: 8 از 10
- Avengers: Age of Ultron (جاس ودان - 2015) پر از اکشن و جلوه های ویژه. کسانی که از این سوپرقهرمانها خوششون میاد قطعاً از فیلم لذت می برن. امتیاز: 6.5 از 10
- Whale Rider (نیکی کارو - 2002) تلفیقی زیبا از حقیقت و افسانه و فرهنگ بومی مردم نیوزلاند. امتیاز: 7.5 از 10
- Joe (دیوید گوردون گرین - 2014) یه فیلم بی معنی و بدساخت با بازی نیکولاس کیج! - امتیاز: 4 از 10
- Extant (فصل دوم - 13 اپیزود - 2015) پایان سریال به شکلی قابل قبول و به یادماندنی. امتیاز: 8 از 10
- True Detective (فصل دوم - 2015 - 8 اپیزود) پرونده ای دیگر با کارآگاهان جدید؛ خوب و خوش ساخت ولی نه به اندازۀ فصل اول. امتیاز: 7 از 10
- Tale of Tales (ماتئو گارونه - 2015) فیلمی خوش ساخت با سه قصه مجزا. امتیاز: 7.5 از 10
- Dark Places (گیل پکه-برنه - 2015) تریلر معمایی دربارۀ زنی که به دنبال کشف حقایق جنایتی است که در کودکی رخ داده. امتیاز: 6 از 10
- True Detective (فصل اول - 2014 - 8 اپیزود) سریال پلیسی/معمایی فوق العاده خوش ساخت. امتیاز: 9 از 10
- Aloha (کامرون کرو - 2015) کمدی رومانتیک متوسط از کارگران خوب و بازیگران معروف. امتیاز: 5 از 10
- Mad Max: Fury Road (جورج میلر - 2015) آخر اکشن! - امتیاز: 8 از 10
- Final Girl (تایلر شیلدز - 2015) داستان دختری که می خواد از یک سری تبهکار انتقام بگیره... بد ساخت و با فیلمنامۀ ضعیف. امتیاز: 4 از 10
- The Age of Adaline (لی تولند کرایگر - 2015) داستان تخیلی که باورپذیره و میشه تا انتها (که قابل پیش بینی هم هست) تماشا کرد. امتیاز: 7 از 10
سفرنامه
- سفرنامۀ حسام یادداشت ها و خاطرات سفر
وب سایت رسمی
دستهها
- فیلم های به یادماندنی 23
- جشنواره فیلم فجر 13
- اسکار: خبرها، پیش بینی ها 18
- TV/تئاتر/جشنواره/نمایشگاه 25
- موسیقی/کتاب 16
- نقد فیلم/سینما 133
- اجتماعی/فرهنگی/مناسبتها 126
- کامپیوتر/فن آوری 27
- افکار بعد از نیمه شب... 80
- نوستالژیا 21
- پروژه های سینمایی 23
- مباحث تئوریک سینمایی 8
- انتخابات/سیاست 15
- داستان و فیلمنامه های کوتاه 21
- وقایع نگاری ساخت یک فیلم 40
- جوایز پلان طلایی 10
ابر برجسب
فیلم سینما داستان کوتاه فیلم کوتاه نقد فیلم اسکار بهترین فیلم های 2014 داونلود فیلم فیلمنامه فصل جوایز جایزه فیلم 2015 بهترین فیلم های 2015 خارجی جشنوارهجدیدترین یادداشتها
همه- پست آخر
- "ترین"های 2015، تابحال
- اکران افتتاحیۀ مستند کوتاه "حواس پنجگانۀ هنر"
- اکران افتتاحیۀ فیلم سینمایی Train Station
- یادداشتی کوتاه بر سریال Wayward Pines
- نظریه هایی در باب روابط انسانی در فضای هندسی
- یادداشتی بر "نهنگ عنبر" (سامان مقدم - 1394)
- پراکنده ها 3: خودشیفتگی
- به مناسبت سالروز دوم خرداد
- فیلم های به یادماندنی قدیمی: 10 فیلم عالی از دهۀ 50 تا 70 میلادی
- مروری کوتاه بر فیلم های 2015: تا پایان آوریل
- شبکه های "غیر"اجتماعی
- پراکنده ها - 2
- پراکنده ها - 1
- نوروز 1394 مبارک!
- اسکار 2015: پیش بینی برندگان
- سفری کوتاه به قشم
- ساخت موزیک ویدئو
- Quantum Entanglement
- بهترین فیلم های 2014
- اندر فواید سرماخورگی!
- نقش بازی کردن
- برداشت آخر
- زمان
- 10 کتاب تاثیرگذار
- سیلی در برف
- پنج فیلم خوب و پنج فیلم بد 2014 (تابحال)
- برج میلاد
- معمای پروندۀ ققنوس: اتمام فیلمنامه
- یک داستان واقعی: تصادف در بزرگراه
بایگانی
- مهر 1395 1
- آذر 1394 1
- آبان 1394 1
- مهر 1394 1
- مرداد 1394 1
- تیر 1394 1
- خرداد 1394 3
- اردیبهشت 1394 4
- فروردین 1394 1
- بهمن 1393 2
- دی 1393 1
- آذر 1393 4
- آبان 1393 2
- شهریور 1393 1
- مرداد 1393 1
- تیر 1393 3
- اردیبهشت 1393 4
- فروردین 1393 1
- اسفند 1392 1
- بهمن 1392 4
- دی 1392 1
- آذر 1392 2
- آبان 1392 3
- مهر 1392 3
- شهریور 1392 1
- مرداد 1392 3
- تیر 1392 1
- خرداد 1392 4
- فروردین 1392 3
- اسفند 1391 2
- بهمن 1391 5
- دی 1391 4
- آذر 1391 3
- آبان 1391 2
- شهریور 1391 6
- مرداد 1391 3
- تیر 1391 1
- خرداد 1391 3
- اردیبهشت 1391 3
- فروردین 1391 3
- اسفند 1390 6
- بهمن 1390 3
- دی 1390 1
- آذر 1390 2
- آبان 1390 1
- مهر 1390 4
- شهریور 1390 2
- مرداد 1390 4
- تیر 1390 5
- خرداد 1390 7
- اردیبهشت 1390 9
- فروردین 1390 3
- اسفند 1389 6
- بهمن 1389 7
- دی 1389 9
- آذر 1389 8
- آبان 1389 8
- مهر 1389 9
- شهریور 1389 10
- مرداد 1389 6
- تیر 1389 7
- خرداد 1389 11
- اردیبهشت 1389 10
- فروردین 1389 8
- اسفند 1388 12
- بهمن 1388 9
- دی 1388 12
- آذر 1388 7
- آبان 1388 9
- مهر 1388 10
- شهریور 1388 7
- مرداد 1388 5
- تیر 1388 6
- خرداد 1388 9
- اردیبهشت 1388 6
- فروردین 1388 6
- اسفند 1387 7
- بهمن 1387 8
- دی 1387 7
- آذر 1387 7
- آبان 1387 9
- مهر 1387 8
- شهریور 1387 9
- مرداد 1387 7
- تیر 1387 9
- خرداد 1387 10
- اردیبهشت 1387 7
- فروردین 1387 5
- اسفند 1386 8
- بهمن 1386 9
- دی 1386 10
- آذر 1386 8
- آبان 1386 8
- مهر 1386 10
- شهریور 1386 9
- مرداد 1386 10
- تیر 1386 11
- خرداد 1386 12
- اردیبهشت 1386 14
- فروردین 1386 9
- اسفند 1385 13
- بهمن 1385 21
- دی 1385 15
تارانتینو: نابغه یا دیوانه؟
سال ۱۹۹۲ "سگ های انباری" رو با چشم هایی از حدقه بیرون زده تماشا کردم. اینهمه خشونت رو در هیچ فیلمی ندیده بودم. اسم کوئنتین تارانتینو تا دو سال بعد برام تداعی کنندۀ سینمای خشن بود.
سال ۱۹۹۴ "پالپ فیکشن" رو دیدم و با تمام وجود لذت بردم. داستانی پیچیده و تو در تو، با پایانی اعجاب برانگیز. تارانتینو سبکی جدید رو معرفی کرده بود که به سرعت در دنیای سینما به تارانتینوئیسم معروف شد. به شدت منتظر فیلم های بعدیش بودم و می خواستم بدونم این اعجوبۀ عالم سینما (که تنها از روی تماشای فیلم های فراوان فیلمسازی رو یاد گرفته) چه ایده های دیگه ای در سر داره.
سال ۱۹۹۵ یک فیلم چهار اپیزودی به نام "چهار اتاق" ساخته شد که تارانتینو کارگردانی یکی از اپیزودهاش رو برعهده داشت. اما به نظرم بدترین و بی معنی ترین اپیزود این فیلم، اپیزود آخر (ساختۀ تارانتینو) بود. روبرت رودریگز (شاگرد تارانتینو) داستانی به مراتب بهتر و ساختاری جذابتر ارائه داده بود.
با دیدن "جکی براون" (۱۹۹۷) کاملاً از تارانتینو ناامید شدم. از هیچ چیز این فیلم لذت نبردم. شیش سال طول کشید تا تارانتینو فیلم بعدیش رو بسازه: Kill Bill. داستانی هیجان انگیز و ادای دینی به سینمای رزمی... این فیلم تا حدی انتظارم رو برآورده کرد اما باز هم از اون نابغۀ عالم سینما خبری نبود. همون سال (۲۰۰۳) فیلم هایی به مراتب بهتر به نمایش دراومده بود.
سال ۲۰۰۷ تارانتینو به همراه روبرت رودریگز فیلم های "گریند هاوس" رو کارگردانی کرد که باز هم به نظر من اپیزود مربوط به رودریگز به مراتب بهتر بود و اپیزود مربوط به تارانتینو (Death Proof) غیرقابل تحمل!
این روزها فیلم جدید این نابغه (یا دیوانه ای که همۀ ما رو سر کار گذاشته) روی پردۀ سینماهاست: Inglorious Bastards. از تریلرهای فیلم چیزی دستگیرم نمی شه اما منتظرم فیلم رو ببینم تا بتونم با اطمینان بیشتر به نتیجه برسم... آیا پالپ فیکشن یک اتفاق بود؟ یا هنوز هم تارانتینو ایده های جدیدی برای ما داره؟
خوب اینو هم دیدیم به سلامتی... واقعا فیلم های تارانتینو روی پرده سینما هم حالی داره... مثلا وقت مغز یارو میپاشه در و دیوار...
این فیلمش رو هم ببین و شک نکن که یه آس دیگه رو کرده. یه کم با فیلم های قبلیش متفاوته و فکر کنم طنزش بیشتره اما کاملا میخکوب کننده است و مثل همیشه غیر قابل پیش بینی. ۲.۵ ساعت فیلم ساخته واقعا حلالش باشه این پولی که بهش دادیم سینما.
شنیده بودم که طنز این فیلم یه کم بیشتره و دقیقا بخاطر همین متفاوت بودن با کارهای قبلیش خیلی علاقمند به دیدنش هستم.
زمانی اسم تارانتینو رو می شنوم یاد واژه مستحجن و چیزه! f..uck می افتم!
شاید بیشتر که چه عرض کنم کل فیلمنامه تارانتینو با این واژه ساخته میشه!
من یه صحنه ای رو از قصه های عامه پشند رو هیچ زمان یادم نمی ره اونم لحظه حرف زدن تو ماشین و شلیک کردن به اون آقاهه.
خیلی برام جالب بود و دوست داشتنی.
به کل انتظار همه چیز رو داشتم جز این..
واسه همینه و همین ویژگی هاست که شاید زیادی تارانتینو به گروهی نزدیک بشه.
به کل من چشم به راه این لعنتی ها بی آبرو هستم (شاید بیشتر نه به خاطر تارانتینو بیشتر به خاطر جناب پیت)
این صحنه یکی از بهترین سکانس هاییه که تابحال دیده ام. از ابتدای سکانس (که جان تراولتا و لارنس فیشبورن دارن ساندویچ می خورن و در راهرو با هم حرف می زنن) تا پایان کشت و کشتار همه اش غافلگیر کننده اس!
بیل را بکش هم غیر خطی بود.
دیوید لینچ اصلن خطی و غیر خطی نداره. همه اش سخته.
البته صرف غیرخطی بودن یک داستان به معنای خوب بودنش نیست. باید ساختار هم با فیلمنامه همخونی داشته باشه. مثلا فیلم های کارگردان مکزیکی - اینیاریتو - هم داستان های غیرخطی دارن.
من فیلم هاشو دیدم و از دید من اصلا خشن نیستن ... فقط به خودش جرات داده یا بهتر بگم این ریسک رو قبول کرده که صحنه های واقعی رو فیلم برداری کنه و تماشاچی اگه دوست داره می تونه ببینه!
فیلم های به مراتب خشن تری هم از فیلم های تارانتینو هست که واقعا با دیدن صحنه ها دل ضعفه می گیریم.
پرویز دوایی ها هم اگه می تونن فیلمی بسازن و کارگردانی کنن بیام نظر بدن!
فیلم Inglorious Bastards اینجا اومده و خیلی تبلیغ می کنه نقش آفرینی برد پیت حتما فروش گیشه رو دو برابر می کنه فکر می کنم داستان مربوط به زمان هیتلر و کابینه اون باشه که برد پیت یکی از افسران اونه!
این فیلمشو ببینیم بعد راجب به کارهاش بیشتر بحث می کنیم !
دقیقا من هم چون به شدت منتظر این فیلمش هستم این پست رو درباره اش نوشتم.
با نظرت موافقم، تارانتینو صحنه های واقعی رو نمایش می ده. مثل اون صحنه ای توی پالپ فیکشن که جان تراولتا در حال حرف زدن و بطور ناگهانی به گروگانی که توی ماشینشونه شلیک می کنه.
پرویز دوایی از بزرگترین منتقدان سینمای ایرانه و اصولا دلیل نداره فقط فیلمسازها درباره فیلم نظر بدن! منتقدین سینمایی با تحلیل هاشون سینما رو به سمتی که بخوان پیش می برن و از جریانات اثرگذار هنری هستن.
من تارانتینو را برای نو آوری اش و این که با پالپ فیکشن یک ساختار شکنی کرد را دوست دارم. متخصص تولید فیلم هایی است با سناریو غیر خطی. خیلی از منتقدین کلاسیک دوستش ندارند. از جمله پرویز دوایی که فکر کنم سایه اش رو با تیر میزنه.
تارانتینو تابحال هفت فیلم ساخته که تنها در یکی از اونها (پالپ فیکشن) از سناریوی غیرخطی استفاده کرده... آیا این دلیل می شه که اون رو متخصص سناریوی غیرخطی بنامیم؟ فیلم های دیوید لینچ که سناریوهای به مراتب پیچیده تری دارن.