مدرنیزه شدن آزمایشگاه ها

اصولاً آزمایشگاه رفتن و نمونه دادن جزو کارهای پر سوژه اس که می شه از هر لحظه اش چند تا مطلب درآورد برای پست های افکار بعد از نیمه شب. اما این دفعه از همه جالبتر مدرنیزه شدن روش نظارت بر نمونه گیری بود که می خوام درباره اش بنویسم.

دفعه اول (۶ سال پیش) که رفتیم نمونه (گلاب به روتون) ادرار بدیم (برای عدم اعتیاد)، ده تا ده تا صدامون می کردن توی یه اتاق. یه لیوان پلاستیکی (شبیه همین هایی که توش آب طالبی می خوریم) دادن دستمون گفتن اینو پر کنین! اتاقه یه اتاق معمولی بود با پنجره ای بزرگ و نمایی دلگشا به سمت پارک سازمان آب (خیابون فاطمی). دور تا دور اتاق آینه کار گذاشته بودن و یه آقایی با روپوش پزشکی وایساده بود اونجا تا ما رو در حین پر کردن لیوان ها چک کنه تا مطمئن بشه کار کار خودمونه و مثلا از توی جیبمون درنمیاریم بریزیم توی لیوان!

نمی دونم این آقا به بقیه می گه شغلم چیه، اما فکر می کنم صبح ها ساعت ۷ از خواب بیدار می شه، صبحانه می خوره، میاد سر کار و تا عصر وظیفه اش اینه که به فلان مردم زل بزنه و چک کنه که کسی (مثل انتخابات اخیر) توش تقلب نکنه.

این دفعه اما شیوه چک کردن مدرن شده بود:

لیوان که همون لیوان بود. صدام کردن توی یه اتاق. شبیه این توالت های سرپایی خارجی که توی فیلم ها هست! گفتن برو اونجا و لیوان رو پر کن. رفتم دیدم بالای کاسه توالت یه دوربین مداربسته کار گذاشتن با قابلیت زوم و چرخش ۳۶۰ درجه! تازه فهمیدم اون آقای محترمی که از صبح پشت کامپیوتر نشسته و به صفحه مانیتور زل زده بود داشته به چی نگاه می کرده!

حالا نمی دونم این آقا ناهارش رو هم پشت میز می خوره یا نه؟

پیش دوستاش که از خاطرات سر کارش حرف می زنه چی تعریف می کنه؟

اسم این شغل چیه؟