Revolutionary Road (سام مندس / ۲۰۰۸)

رویایی که به کابوس تبدیل شد...

قول های عمل نشده و انتظاراتی که برآورده نمی شوند...

شرایط کاراکترهای این فیلم شباهت زیادی به شرایط امروز جامعۀ ما و جوانانش داره. کسانی که به هر دلیل از زندگی در این کشور ناراضی هستن و در جستجوی آینده ای روشن تر، مهاجرت رو انتخاب می کنن.

"آمریکای دهۀ پنجاه، شهری کوچک و جاده ای به نام Revolutionary: یک زوج جوان (کیت وینسلت و لئوناردو دی کاپریو) تصمیم می گیرند برای بهبود شرایط زندگی خود و فرزندانشان به فرانسه مهاجرت کنند. به اطرافیان اطلاع می دهند، زبان فرانسه یاد می گیرند، حتی چمدانهایشان را هم می بندند... اما در آخرین لحظات یک پیشنهاد ارتقای شغلی مرد را در تصمیمش متزلزل و خانواده را وارد بحرانی جدی می سازد..."

فیلمنامۀ دقیق و کارگردانی نفس گیر، بعلاوۀ بازی های واقعاً درخشان از وینسلت و دی کاپریو (که بعد از ۱۲ سال دوباره مقابل هم بازی کردن) از ویژگی های ممتاز این فیلم محسوب می شه. اونها در این فیلم عاشق می شن، عشقبازی می کنن، دلخور می شن، دعوا می کنن، از هم متنفر می شن، دوباره عاشق می شن... و می شه تمام این احساسات رو در نگاهشون دید و باور کرد..

از دی کاپریو که اوایل بیشتر بخاطر چهره اش استفاده می شد، به چنان بازیگری تبدیل شده که در فیلم هایی مثل Departed و Blood Diamond کاراکتر هایی به واقع به یادماندنی خلق می کنه... اما عجیب اینکه برخلاف تصور منتقدان سینمایی برای این فیلم کاندید اسکار نشد... کیت وینسلت بخاطر همین فیلم جایزۀ گلدن گلاب بهترین بازیگر نقش اول زن رو دریافت کرد که به نظر من استحقاقش رو هم داشت.

امتیاز: ۸ از ۱۰

این اواخر فیلم های خوب زیادی دیده ام که دوست دارم درباره شون بنویسم، اون هم قبل از مراسم اسکار! برای همین شاید تا دو سه هفتۀ آینده بیشتر مطالب وبلاگم به فیلم های مطرح و اسکاری سال ۲۰۰۸ اختصاص داشته باشه.

اگه فرصتی بشه که به جشنوارۀ فیلم فجر سری بزنم حتماً درباره اش می نویسم؛ با اینکه به شخصه تمایل چندانی برای دیدن فیلم های امسال ندارم... اونهم با اعمال سلیقه های ابلهانه ای که صورت گرفته.