Slumdog Millionaire (دنی بویل / ۲۰۰۸)

بالاخره بعد از مدتها فیلمی دیدم که به معنای واقعی کلمه ازش لذت بردم. "میلیونر زاغه نشین" نه تنها یکی از بهترین فیلم های سال ۲۰۰۸ که به نظر من جزو بهترین فیلم هاییه که تابحال دیدم.

داستان فیلم تماماً در هند می گذره و به غیر از کارگردان، اغلب عوامل فیلم هم هندی هستن:

"جمال پسر جوان و فقیریه که تصادفاً در مسابقه ای تلویزیونی شرکت کرده و به همۀ سوال ها درست جواب داده. در صورتیکه به سوال آخر هم جواب درست بده، چندین میلیون روپیه برنده می شه... اما گردانندگان مسابقه مشکوک می شن که تقلب کرده و اون رو تحویل پلیس می دن. هنگام بازجویی مشخص می شه تک تک سوالات مطرح شده در مسابقه و پاسخ اونها با خاطره ای از گذشتۀ جمال پیوند خورده و دلیلی منطقی (و اغلب تلخ) برای دونستن جواب اونها وجود داره..."

در طول فیلم، به کمک فلاش بک های فراوان با داستان زندگی جمال و برادر بزرگترش (سلیم) آشنا می شیم. بچه هایی که در کودکی والدینشون رو از دست دادن و از طریق گدایی، دزدی و کارهای خلاف زندگیشون رو می گذرونن...

کاراکترهای فیلم انقدر واقعی هستن که با تمام وجود احساسشون می کنیم. طوری که انگار مدتهاست اونها رو می شناسیم. در طول فیلم همراهشون می خندیم، براشون نگران می شیم و پابه پاشون غصه می خوریم...

حوادث فیلم طوری پیش می ره که انگار تمام اتفاقات بدی که در طول زندگی جمال رخ داده، تنها به این دلیل بوده که اون رو به اینجا – صندلی مسابقۀ "آیا می خواهید یک میلیونر شوید" – بکشونه... انگار برنده شدن جمال در این مسابقه از قبل توسط "تقدیر" یا "سرنوشت" تعیین شده بود.

فیلمنامۀ قوی اولین مشخصۀ مثبت این فیلمه: پرداخت دقیق شخصیت ها، توالی درست سکانس ها، حفظ ریتم و گنجاندن گره های منطقی داستانی. در بعضی سکانس ها با واقعیت هایی روبرو می شیم که حقیقتاً شوکه کننده اس... مثل مرد به ظاهر مهربونی که مثل فاگین پیر (در داستان الیور تویست) بچه های فقیر رو توی خونه ای جمع کرده و در قبال کارهایی که براش انجام می دن بهشون جای خواب و غذا می ده. در یکی از سکانس ها از بچه ها تست آواز می گیره تا توی خیابون های بمبئی بخونن و گدایی کنن، در صورتیکه بچه ای نتونه انتظارش رو برآورده کنه دستور می ده چشم هاش رو از حدقه در بیارن تا بعنوان یک کور دوره گرد براش گدایی کنه...

در کنار این سکانس های تلخ، سکانس های طنزی هم وجود داره که از تلخی فیلم کم می کنه. یکی از جالبترین سکانس ها جاییه که بچه ها راه پولدار شدن رو یاد می گیرن: یکی کفش توریست های خارجی رو جلوی تاج محل می دزده و اون یکی در غالب یک فروشندۀ دوره گرد بهشون دمپایی می فروشه که پابرهنه تا هتل نرن!

تمام اجزای فیلم به بهترین شکل ممکن اجرا شدن: فیلمبرداری خیره کننده، تدوین عالی و بازی های فوق العاده. اما بزرگترین ویژگی فیلم کارگردانی استادانۀ دنی بویل هست که رنگ و بوی خاصی به اثر داده که مشابهش رو قبلاً در هیچ فیلمی ندیدیم.

دنی بویل از همون ابتدا سبک خاص روایی سینماییش رو بهمون نشون می ده و ما رو آماده می کنه تا با فیلمی پر از تضاد روبرو بشیم. تضاد آزاردهنده ای که هر روز اطرافمون می بینیم اما بی توجه از کنارش رد می شیم.

مورد دیگه ای که حتماً باید بهش اشاره کرد موسیقی متن بی نظیریه که یک آهنگساز هندی برای فیلم ساخته و واقعاً تاثیرگذاره.

از تیتراژ آخر فیلم هم حسابی خوشم اومد، چون از نبود "یه چیزی" توی فیلم متعجب بودم و در طول فیلم جای خالیش رو حس می کردم... که اونهم در تیتراژ جبران شد!

امتیاز: ۹ از ۱۰