برنامه ریزی

یکی از خصوصیات بارز ما ایرانی ها اینه که هیچوقت برای کارهامون برنامه ریزی نداریم. مثلاً نمی دونیم امشب قراره چیکار کنیم، یا پنجشنبه شب رو با کی و کجا بگذرونیم... هفتۀ بعد و عید و پنج سال و ده سال دیگه که هیچ! اصلاً انگار تمام برنامه های ما فی البداهه بوجود میان:

مسافرت: فردا صبح داریم می ریم چالوس، پایه ای؟!

مهمونی: امشب چیکاره ای؟ پاشو بیا اینجا!

کار: می تونی امروز اضافه کاری تا ۱۰ شب وایسی؟!

پامنقلی: آقا بیا با هم یه بیزینس جدید راه بندازیم!

تفریحی: سوار ماشین بشیم بریم بیرون یه جایی! (یه جایی= رستوران، پارک، سینما، یا خود خیابون!)

اینکه چرا برای زندگیمون برنامه ریزی نداریم برمی گرده به سیستم حکومتی مملکت از چند صد سال پیش به اینور و ثابت نبودن شرایط اجتماعی و فرهنگی... که من الان باهاش کاری ندارم! (ولی بعداً درباره اش می نویسم)

حرف من اینه که فرض کن توی این شرایط  می خوای برای خودت برنامه بچینی که مثلاً طی یکسال آینده فلان کارها رو انجام بدی و دو سال دیگه به فلان جا برسی. تازه اینجاس که خیلی ها شروع می کنن به مسخره کردن و حرف مفت زدن! آدم چیزهایی می شنوه که نمی دونه از کجای طرف خارج شده... از روی حسادت بوده یا از هردمبیل بودن زندگی خودش!

در چنین شرایطی تنها چاره اینه که بی خیال تمسخر و ریشخندها بشی و به هیچیت نباشه که چی می گن. اگه واقعاً می خوای به هدفت برسی، کارتو بکن، ککت هم نگزه!

به قول جناب سروان دوران خدمت مقدس سربازیم (که خیر سرم خریدمش و فقط سه هفته رفتم... از اون ۲۱ روز هم ۶ روزش تعطیل شد!) بهترین کار اینه که صبح به صبح یه قرص "به تخمم" بندازیم بالا و بعد بزنیم بیرون! هر کی هر چی می خواد بگه بگه، تو کاری رو انجام بده که بهش اعتقاد داری.

کلاً می گم...