یک شاخه نیلوفر / حلالم کن

اخیراً دو آلبوم بیرون اومده که هر کدوم ویژگی های خاص خودشون رو دارن: "یک شاخه نیلوفر" از محسن چاووشی و "حلالم کن" از سام اسدی.

یک شاخه نیلوفر: محسن چاووشی بالاخره موفق شد از وزارت ارشاد ایران مجوز بگیره و اولین آلبوم رسمیش رو وارد بازار کنه. بعد از ماجرای فیلم "سنتوری" (مهرجویی) خیلی از کسانی که چاووشی رو نمی شناختن بهش علاقمند شدن و هنوز هم آهنگهای این فیلم همه جا (از ضبط ماشین ها گرفته تا زنگ موبایل) شنیده می شه.

آلبوم یک شاخه نیلوفر از ۱۲ آهنگ جدید تشکیل شده که همۀ اونها کاملاً با سبک محسن چاووشی همخونی داره و طرفدرانش رو راضی می کنه. آهنگ هایی مثل "یک شاخه نیلوفر"، "چرا"، "هفته های تلخ من" و "ناز" به سبک پاپ و با ضرباهنگ تند ساخته شدن و مثل همیشه پر از گله و شکایت هستن:

بدون تو سنگم، کنار تو ابرم / بیا تا گریه کنم سر اومده صبرم 

اگه یه روز مُردم، بیا و گریه کنان / یه شاخه نیلوفر بذار روی قبرم!

آهنگ ها به شکلی کاملاً حرفه ای ساخته و تنظیم شدن. استفاده از تار و سنتور در کنار سازهایی مثل جاز و بیس حال و هوای خاصی به ترانه ها داده که به نظر من زیبایی و تاثیر ترانه ها رو چندین برابر کرده.

حلالم کن: آلبوم جدید سام اسدی جزو معدود آلبوم هاییه که اخیراً شنیدم و تحسینش کردم: اشعار زیبا، آهنگ های خوب و صدای فوق العاده با احساس. کاملاً مشخصه که گروه برای این آلبوم زحمت کشیده و برای تک تک ترانه ها وقت گذاشتن:

مگه می شه بود و باورت نداشت؟ / مگه می شه بود و عاشقت نبود؟ 

مگه می شه گفت و غیر از تو نوشت؟ / مگه می شه خوند و غیر از تو سرود؟

این آلبوم از ۱۰ آهنگ تشکیل شده که به نظر من ترانه های "مگه نه"، "به عشق تو"، "حلالم کن"، "اشتباه کردی" و "آرزوی محال" از زیباترین آهنگ هاش هستن.

این روزها که اغلب آهنگ ها بصورت گروهی و به سبک رپ خونده می شه، شنیدن چنین آهنگ های پراحساسی لطف خاصی داره که نشون می ده هنوز هستن خواننده هایی که تنها با جور کردن قافیه های "شیشه" و "همیشه" و "نمی شه" آلبوم بیرون نمی دن و برای کارشون ارزش قائلن.