یادداشتی بر Batman: The Dark Knight

شاید فیلم هایی مثل بتمن با سلیقۀ سینمایی ما ایرانی ها همخوانی زیادی نداشته باشه. بتمن، سوپرمن و زورو انسان هایی هستن با قدرتی فوق انسانی که تنها به اصلاح جامعه و مجازات خلافکاران فکر می کنن. این قهرمانان وارد فرهنگ مردمانی شدن که از دولتمردان قطع امید کردن و دل به شخصیت هایی افسانه ای بستن تا تمام مشکلاتشون رو یک تنه حل کنن.

بر اساس داستان های مصور "بتمن" فیلم های زیادی ساخته شده و بازیگران مختلفی لباس بتمن رو به تن کردن؛ اما دو فیلمی که کریستوفر نولان بر این اساس ساخته تفاوت های زیادی با آثار گذشته داره و دلیل محبوبیت بیش از حد فیلم جدید بتمن رو باید بین همین دلایل جستجو کرد.

اولین مشخصۀ فیلم، منطقی بودن داستانه: تبهکاری با نام مستعار جوکر (دلقک) قصد داره شهر رو به آشوب بکشه تا به همه ثابت کنه برنامه ریزی برای آینده بی فایده اس و هر کسی – هر چقدر هم مثبت – تحت شرایطی خاص می تونه به یک جنایتکار بی رحم تبدیل بشه...

فیلمنامه به خوبی با شرایط امروز جوامع همخونی داره و کاراکترهای فیلم می تونن در اطراف ما وجود داشته باشن. در این بین تنها بتمن و قدرت فوق العاده زیادشه که از دنیای واقعی فاصله داره که اون هم می تونه تنها یک نماد باشه... نمادی از قدرت اراده و وجدان.

فیلم از ساختار بسیار قدرتمند سینمایی برخورداره که در کمتر فیلم اکشنی دیده شده. صحنه های اکشن به خوبی طراحی شدن و هر چیزی در جای درست خودش بکار رفته که همین موضوع باعث می شه متوجه گذشت سه ساعت از زمان فیلم نشیم.

یکی دیگه از نقاط قوت فیلم بازی های بسیار خوبه، خصوصاً بازی کریستیان بیل در نقش بتمن و هیت لجر در نقش جوکر. هیت لجر یکی از بهترین بدمن های تاریخ سینما رو به تصویر کشیده و روی جزئی ترین حرکات این کاراکتر کار کرده. هیت لجر که با مرگ عجیبش (ژانویۀ ۲۰۰۸) به یک اسطوره تبدیل شد اثری واقعاً ماندنی از خودش به یادگار گذاشت.

بتمن به سرعت به چهارمین فیلم پرفروش تاریخ سینما و سومین فیلم برتر سینما از دید کاربران imdb تبدیل شد که به نظر من در هر دو مورد استحقاقش رو داره. ساختن یک فیلم اکشن هنرمندانه به مراتب سخت تر از ساخت یک فیلم درام یا عشقی هنرمندانه است.

فکر می کنم این فیلم یکی از کاندیداهای اصلی اسکار ۲۰۰۹ باشه و جوایز زیادی رو در هر دو بخش فنی و هنری تصاحب کنه.