یادداشتی بر "دایرۀ زنگی" (پریسا بخت آور)

تنها وجود اصغر فرهادی بعنوان فیلمنامه نویس کافی بود تا به دیدن این فیلم مشتاق بشم و حضور امین حیایی، مهران مدیری، باران کوثری، گوهر خیراندیش و بهاره رهنما در اولین ساختۀ یک کارگردان – پریسا بخت آور – کنجکاوی من رو بیشتر کرد.

در ابتدای فیلم با کاراکترها و داستان های پراکنده ای مواجه هستیم که ظاهراً هیچ ربطی به هم ندارن، اما به زودی متوجه می شیم تمام این افراد ساکنین یک برج مسکونی هستن. تقریباً کل حوادث فیلم ظرف تنها چند ساعت و داخل همین ساختمون اتفاق می افته؛ روزی که دو نفر برای نصب و تنظیم آنتن ماهوارۀ ساکنین وارد برج شدن.

روابط بین آدم های این ساختمون نمونۀ کوچیکی از روابط بین آدم های جامعه اس؛ جایی که هر کس تنها به فکر منافع شخصی خودشه، جایی که هر کس می خواد از دیگران بیشترین بهره برداری رو بکنه، جایی که هیچ کس تحمل نظر دیگران رو نداره و می خواد عقاید خودش رو به بقیه تحمیل کنه و از همه مهم تر: جایی که هیچکس اونی که نشون می ده نیست!

فکر می کنم بزرگترین ویژگی این فیلم فیلمنامۀ خوبیه که فرهادی نوشته و در ساختار کلی شباهت های زیادی با فیلمنامۀ قبلی اش (چهارشنبه سوری) داره؛ با این تفاوت که در "دایرۀ زنگی" با نگاهی طنزآلود به روابط بین آدم های یک مجتمع مسکونی نگاه کرده و اینجا هم مثل همیشه در عین سادگی، سورپریزهای خاص خودش رو به همراه داره.

در مجموع "دایرۀ زنگی" فیلم طنز خوبیه که ارزش دیدن رو (حتی برای بیشتر از یکبار) داره.

پ.ن: سی دی این فیلم درست جلوی سینما به قیمت هزار تومن فروخته می شد!