کاش می شد از عمر خیلی آدم هایی که الکی زنده هستن و نفس می کشن کم کرد و به عمر نابغه های هنرمندی مثل برگمن اضافه کرد و اونا رو همیشه و در همه زمان ها داشت...
مهر هفتم را من شاید به اندازه جاده فلینی دوست داشته باشم. در وبلاگ بعد از بیست و سه یادی از این بزرگوار کردم که به پیشنهاد سیروس تایتل پست را هم به پایان بازی برگمان که خدایش خیلی از مال خودم قشنگتر بود تغییر دادم.
آنتونیونی هم رفت. ما چه کنیم؟ این جولای لعنتی.
مهر هفتم را من شاید به اندازه جاده فلینی دوست داشته باشم. در وبلاگ بعد از بیست و سه یادی از این بزرگوار کردم که به پیشنهاد سیروس تایتل پست را هم به پایان بازی برگمان که خدایش خیلی از مال خودم قشنگتر بود تغییر دادم.
من هم خبرشو دیروز شنیدم...خداییش خیلی ناراحت شدم..ولی حیف که آدم های بزرگ هم باید یه روزی برن و چقدر دردناکه