یادداشتی بر فیلم Closer (مایک نیکولز)

شاید در نگاه اول این فیلم هیچ نکتۀ خاصی برای جلب توجه نداشته باشه؛ نه کارگردان خیلی معروف و نه داستان مهیج. معروفترین ساخته های قبلی مایک نیکولز اینان: چه کسی از ویرجینیا وولف می ترسد؟، کچ-22، فارغ التحصیل، گرگ و رنگ های اصلی.

Closer داستان چهار نفر غریبه اس که بطور تصادفی وارد زندگی همدیگه می شن و روابطی بینشون شکل می گیره. روابط وقتی پیچیده می شه که این دو زوج همدیگه رو می بینن و فکر خیانت به سرشون می افته...

خب تا اینجا هیچ چیز جذابی وجود نداره. اما وقتی به بازیگرهای فیلم می رسیم، قضیه یه کم فرق می کنه: جولیا رابرتز، ناتالی پورتمن، کلایو اوون و جود لاو. در واقع فیلم همین چهار بازیگر رو داره و کل داستان هم با همین ها پیش می ره.

شاید از این فیلم هر کسی خوشش نیاد؛ فیلمی که مقطعی از زندگی چهار نفر رو روایت می کنه و هیچ حادثه ای هم توش اتفاق نمی افته. اما فیلم، فیلم هنرمندانه ای است . جدا از نحوۀ روایت داستان، کارگردانی، رنگ بندی، تدوین و فیلمبرداری بسیار زیبا، مهمترین مشخصۀ فیلم بازی هاشه. به نظر من هر چهار بازیگر، بهترین بازی های دوران کاریشون تابحال رو توی این فیلم انجام دادن، خصوصاً ناتالی پورتمن و کلایو اوون.

حرف های زیادی در فیلم زده می شه که هر کسی می تونه برداشت خودشو داشته باشه، اما شاید حرف اصلی فیلم این باشه: عشق اونیه که بهت قدرت بخشیدن بده؛ اگه نتونی گناه طرف مقابل رو ببخشی عاشق نیستی و اگه واقعاً عاشق باشی می تونی از بزرگترین گناه هم بگذری.

شکل گرفتن یک رابطه، عشق در نگاه اول، هوس، خیانت، دروغ، تنهایی، جدایی، بخشش و پایان یک عشق از جمله موقعیت هاییه که در این فیلم شکل می گیره.

این فیلم در مراسم گلدن گلاب سال 2005 برای بهترین فیلم، فیلمنامه، کارگردانی، بازیگر دوم زن (ناتالی پورتمن)، دوم مرد (کلایو اوون) کاندید شد که هر دو بازیگر جایزه رو گرفتن و همین دو نفر برای اسکار همون سال هم کاندید شده بودن.