جشنواره فیلم فجر - پلان ۷: پارک وی (فریدون جیرانی)

بعد از سه گانه "ستاره ها" فریدون جیرانی باز هم رفت سراغ ژانر مورد علاقه خودش: تریلر/جنایی.

جیرانی با همین نوع فیلم هاش معروف شد. "قرمز"، "شام آخر"، "آب و آتش" و "سالاد فصل" فیلم های خوبی بودن که فروش خوبی هم داشتن؛ از طرف دیگه فیلم هایی که جیرانی خارج از این ژانر ساخته اصلاً موفق نبودن (صورتی و سه جلد ستاره ها).

"پارک وی" یک فیلم تریلر/جنایی هست با مولفه های خاص سینمای جیرانی:

رها (نیوشا ضیغمی) دختر دانشجوییه که روی پل پارک وی با یه پسر خوش تیپ پولدار به اسم کامیار آشنا می شه (نیما شاهرخشاهی). همه چیز خیلی سریع اتفاق می افته و ظرف چند روز ازدواج می کنن. پدر رها (محمدرضا شریفی نیا) از این پدرهای بی خیاله که سرش فقط به عرق خوری گرمه. نامادری رها (آناهیتا نعمتی٬ به اسم سیمین مشرقی) دکتر روانشناسه و از همون جلسه اول به پسره مشکوک می شه. بعد از عقد ساده ای که در یک دفتر خونه می گیرن می رن خونه کامیار که یه خونه بزرگ ویلاییه. کم کم پسره یه چیزایی از خودش نشون می ده؛ حساسیت های الکی، خشونت های آنی،... . کم کم شروع می کنه به کتک زدن رها و حبس کردنش توی اتاق. مادر کامیار هم توی خونه اس و اون هم رها رو اذیت می کنه (بیتا فرهی بازی می کنه). نهایتاً معلوم می شه این پسره دیوونه خطرناکی بوده که با پول زیادی که به دکترش دادن، از دیوونه خونه مرخص شده. پدر و نامادری رها ماجرا رو می فهمن و به پلیس خبر می دن...

توی این فیلم با تبر آدم می کشن، با ساتور انگشت قطع می کنن، کارد توی دست هم فرو می کنن، ماهیتابه با روغن داغ رو تو صورت هم می کوبن، با کمربند همدیگه رو کتک می زنن، آب جوش روی سر هم می ریزن، سیگار روشن رو روی دست هم می ذارن،... و خلاصه هر جور بلایی بگین سر هم میارن! انصافاً هم جلوه های ویژه اش خوب دراومده و مثلاً اونجا که با ساتور انگشت قطع می کنن خیلی طبیعیه!

فیلم های جیرانی همیشه با چَک و لگد شروع می شه و با کُشت و کشتار تموم! این فیلم هم همینه، فقط خیلی فجیع تره. انقدر فجیع که نمی دونم می ذارن این تصاویر در نمایش عمومی نشون داده بشه یا نه. شاید مجبور بشن یه جاهایی رو حذف کنن.

پارک وی فیلم بدی نیست، اما فیلم خیلی خوبی هم نیست. از این فیلم هایی هست که اگه یه روز عصر جمعه که حوصله ات سر رفته، بشینی جلوی تلویزیون ببینی خوشت میاد. سرگرم کننده اس. اما به درد سینما نمی خوره.

بازی ها خوبه، فیلمبرداری خوبه، کارگردانی خوبه، موسیقی خوبه، تدوین خوبه، اصلا همه چیزش خوبه... به غیر از فیلمنامه. مشکل اصلیش هم اینه که هیچ گره داستانی وجود نداره. همه چیز از اول معلومه و همونجوری هم تا آخر پیش می ره... انگار هیچ فکر خاصی پشت فیلمنامه نبوده و فقط خواستن یه فیلم جنایی (با ظاهر روانشناسانه) بسازن. به نظر من فیلم های جنایی فریدون جیرانی، هر کدوم از بعدیش بهتره! قرمز از همه بهتره، بعد شام آخر، بعد آب و آتش، بعدش سالاد فصل و آخر از همه پارک وی.

بعید می دونم این فیلم در هیچ رشته ای کاندید بشه اما احتمالاً فروش خوبی می کنه.

من از 20 نمره می دم 15.