جشنواره فیلم فجر - پلان ۳: خون بازی (رخشان بنی اعتماد)

سارا (باران کوثری) دختری است در قعر اعتیاد. مادر سارا (بیتا فرهی) سعی دارد او را به یک مرکز ترک اعتیاد در یکی از شهرهای شمالی کشور برساند...

این فیلم مجموعه تصاویری است که بارها دیده ایم: خرید و فروش مواد در خیابان، عدم امنیت شهری، معتادانی که در به در دنبال مواد می گردند، خودکشی،... .

فیلم ساختاری مستند گونه دارد و همین امر باورپذیری فیلم را چند برابر کرده است.

فیلمنامه خوب است. کارگردانی و ساخت فیلم عالی است (همانطور که از رخشان بنی اعتماد انتظار می رود). بازی باران کوثری و بیتا فرهی فوق العاده است و تصویربرداری هم بسیار مبتکرانه. اما فیلم، فیلم تلخی است. بسیار تلخ.

تا جایی که به خاطر دارم، شخصیت های اصلی فیلم های بنی اعتماد همیشه افراد طبقه پایین اجتماع بوده اند (نرگس، روسری آبی و زیر پوست شهر...)، اما در این فیلم شخصیت هایی به تصویر کشیده شده اند که از افراد طبقه بالای اجتماع هستند و مثل همیشه مادر نقشی محوری در اداره خانواده دارد و بار اصلی مشکلات را بر دوش می کشد.

برای تاکید بر تلخی و زندگی بی رنگ این مادر و دختر، از تصاویر نزدیک به سیاه و سفید استفاده شده. اغلب تماشاگران تصور می کردند که فیلم بصورت سیاه و سفید فیلمبرداری شده، در صورتیکه پس از تصویربرداری با دوربین دیجیتالی، به کمک کامپیوتر رنگ ها را کم کرده اند.

بازی باران کوثری در نقش دختر معتاد فوق العاده است و غیر کلیشه ای. حالت چهره، نوع بیان و رفتار کاملاً باورپذیر است. بیتا فرهی هم که مثل همیشه عالیست. مسعود رایگان نقش زیادی ندارد ولی همان حضور اندک را به خوبی ایفا کرده. بهرام رادان هم که نقش خواستگار سارا (در کانادا) را بازی می کند، تنها از طریق تلویزیون و فیلم هایی که فرستاده دیده می شود.

به نظر من بزرگترین مشخصه فیلم (پس از ساختار زیبا و کارگردانی عالی) بازی باران کوثری است که بعد از مدتها تحمیل به سینما توسط مادرش، نقشی سخت را به بهترین شکل ممکن بازی کرده. شاید حالا بتوان او را بعد از گلشیفته فراهانی و ترانه علیدوستی، یکی از بازیگران مطرح دانست (نمی نویسم با استعداد، چون اگر استعدادی بود باید سالها پیش شکفته می شد).

به احتمال زیاد فیلم در چندین رشته اصلی کاندید می شود و بعید نیست باران کوثری جایزه بهترین بازیگر نقش اول را هم بگیرد. خصوصاً که نقش هایی از این دست را اصطلاحاً نقش های "جایزه بگیر" می نامند. همینطور مهرداد میرکیانی برای چهره پردازی و مطمئناً محمود کلاری برای تصویربرداری.

جالب اینکه رخشان بنی اعتماد از هیات داوران خواسته فیلم را در رشته هایی به غیر از کارگردانی و فیلمنامه مورد قضاوت قرار دهند؛ آنهم به این دلیل که این فیلم چندی پیش در جشنواره فیلم شهر به نمایش درآمده بود.

البته فیلم بطور مشترک کارگردانی شده (با عبدالوهاب)، که من او را نمی شناسم و فیلمی از او ندیده ام، بنابراین نمی توانم در مورد تاثیر حضور او اظهار نظر کنم.

کاملاً مشخص است که برای این فیلم زحمت بسیار کشیده شده و تحقیقات گسترده ای (در حوزه فیلمنامه و بازیگری) انجام شده است. همیشه وقتی سازندگان یک فیلم به آنچه می سازند اعتقاد داشته باشند و با تمام وجود روی آن کار کنند، اثری ماندگار خلق خواهد شد. این فیلم مطمئناً اثری خواهد بود ماندگار.

به این فیلم از بیست نمره می دهم 19.