جشنواره فیلم فجر - پلان ۱: اخراجی ها (مسعود ده نمکی)

هیچوقت فکر نمی کردم یه روز بشینم توی سالن و بعد از یک ساعت تاخیر فیلم مسعود ده نمکی رو تماشا کنم و در پایان هم برم طرفش، باهاش دست بدم و بگم "تبریک می گم آقای ده نمکی، فیلم خوبی بود. ایشالله ادامه بدین و کارهای بهتری ازتون ببینیم"!

ده نمکی بعنوان یکی از اعضای سابق انصار حزب الله و یکی از چهره های شاخص گروه فشار (خصوصاً در جریان کوی دانشگاه) یک نفره و ده نمکی فیلمساز یک شخص دیگه. من با ده نمکی اول کاری ندارم، چون اصلاً اون آدم با اون عقاید و طرز رفتار و گفتار رو قبول ندارم. اما ده نمکی دوم، فیلمسازیه که تونسته در اولین فیلم بسیار موفق عمل کنه.

اخراجی ها فیلم یک دست و خوبیه. سکانس های مربوط به جبهه و جنگ خیلی خیلی خوب در اومده و کاملاً فضای وحشت بار مناطق جنگی رو به بیننده منتقل می کنه.

داستان فیلم اینه: چند نفر لات و لوت با انگیزه های شخصی تصمیم می گیرن برای جبهه ثبت نام کنن. نقش یکیشون رو کامبیز دیرباز بازی می کنه که لات محله است و برای اینکه به پدر دختر مورد علاقه اش ثابت کنه آدم خوبی شده ثبت نام می کنه. بقیه هم امین حیایی (دزد)، ارژنگ امیرفضلی (معتاد – بازیش عالیه)، اکبر عبدی (یه آدم به شدت ترسو، اون هم به خاطر یه دختر) و یه مطرب هستن که یه جورایی جبهه رو به گند می کشن! توی جبهه قمار می کنن، آهنگ های لوس آنجلسی می خونن، بزن برقص راه میندازن، حرف های رکیک می زنن،… .

پیمان قاسم خانی فیلمنامه رو نوشته و مثل همیشه عالی کار کرده. فیلم پر از تیکه های جدید و خنده داره. شوخی های زیادی با "شربت شهادت"، "کمک های جنسی(!)" و "بمب شیمیایی" انجام می شه که از مشخصه های کار قاسم خانیه. یه جایی توی فیلم امیرفضلی داد می زنه می گه "امشب شب چهارشنبه اس، برای غافلگیری روح اموات صلوات!". فیلم طوری پیش می ره که تقریباً از اول تا آخر فیلم مردم توی سالن داشتن می خندیدن. البته فیلم سکانس های جدی هم داره.

یکی از بهترین سکانس های فیلم، زمانیه که سربازها وارد دهکده ای می شن که عراقی ها بمباران شیمیایی اش کردن. این سکانس با سکانس افتتاحیه فیلم کیمیا (احمدرضا درویش) یا سکانس هایی از فیلم دوئل (باز هم از درویش) برابری می کنه.

سکانس پایانی فیلم (حمله عراقی ها به بیمارستان صحرایی) هم عالی از کار در اومده و نشون می ده ده نمکی این تصاویر رو از نزدیک دیده و لمس کرده که می تونه در اولین فیلمش به این خوبی به تصویر بکشدشون.

البته به احتمال زیاد نماهایی از همین سکانس در نمایش عمومی حذف خواهند شد، اون هم به دلیل خشونت بیش از حد موجود در تصاویر: تانکی که از روی بدن یک سرباز عبور می کنه، پاهایی که قطع می شن، دست قطع شده،…

موسیقی و تیتراژ فیلم هم خیلی خوبه. خصوصاً تیتراژ که به شکلی جدید کار شده و با تیتراژ تکراری فیلم های ایرانی متفاوته.

شاید فکر کنین در این فیلم هم مثل "لیلی با من است"، فیلم با تحول شخصیت اصلی، به پایان می رسه. اما اینطور نیست. اصلاً هیچکس متحول نمی شه. اما خیلی ها متوجه می شن که "اعتقاد" و "اخلاص" فقط در ریش بلند و چفیه و نماز خوندن خلاصه نمی شه…

در سینمایی که فیلم رو دیدم (که اولین نمایش فیلم هم بود)، به غیر از برادر مسعود ده نمکی، کلی برادر دیگه هم اومده بودن که قیافه همه شون به گروه فشاری ها می خورد! از این برادر حسین ها و برادر مهدی ها!

شاید این فیلم در چند رشته کاندید بشه، از جمله بهترین فیلم اول، بهترین کارگردان اول، بهترین فیلمنامه، بهترین بازیگر نقش دوم مرد (امین حیایی و ارژنگ امیرفضلی).

اگه بخوام به این فیلم نمره بدم، از بیست نمره می دم 17.