سیاوش خوانی برای حسین

چند شبه از هر خیابونی که رد می شم صدای دسته و عزاداری بلنده. از امشب که بیشتر هم می شه. یه عده میان توی خیابون، دسته راه می اندازن، عَلم می چرخونن، طبل و سنج می زنن و اغلب هم بچه های زیر 10 سال در حال زنجیر زدن هستن...

سالی یکی دو ماه شادی تعطیله! همه باید عزادار باشن... عزادار کسی که 1400 سال پیش، در سن 60 سالگی و از روی اجبار جنگیده. اعتقاد بر اینه که این عزاداری ها در واقع زنده نگهداشتن راه و روش امام حسین هست. اما مگه این کار فقط از طریق عزاداری و نوحه خونی و گریه زاری می تونه انجام بشه؟

البته نوحه خونی و عزاداری در ایرانی ها ریشه های قدیمی تری داره. قدیمی تر از واقعه کربلا.

خیلی پیش از کربلا هم مردم ایران برای سیاوش عزاداری می کردن. سیاوش قهرمان ایرانی ها بود که اون هم در یکی از جنگ ها، به طور ناجوانمردانه ای کشته می شه. ایرانی ها هر سال برای سیاوش مراسم می گرفتن و نوحه خونی می کردن. بعد از اون هم "عمو پیروز" خلق شد. کسی که نوروز هر سال با چهره مبدل (سیاه شده) میون مردم میاد تا با خودش شادی بیاره. ایرانی ها معتقد بودن که این عمو پیروز همون سیاوش هست که برای شادی مردم قیافه اش رو عوض می کنه و برمی گرده. البته بعد از اسلام این عمو پیروز رفت مکه و شد "حاجی فیروز"!

به قول یکی از دوستان، فلسفه کربلا به کلی از بین رفته. امام حسین سالی یکبار مهم می شه، حرف از شیوه فکریش زده می شده و بعد تعطیل تا محرم سال بعد! مثل امام علی که سالی یکبار – دور و بر شب های قدر – یادش می افتن و علی علی می کنن... و بعد دوباره همه می رن سراغ همون کارهای سابقشون... نامردی ها، دزدی ها، دروغ گفتن ها...

ظاهراً ایرانی ها دوست دارن عزاداری کنن. دوست دارن گریه کنن. امروز برای سیاوش، فردا برای حسین... نمی دونم این چه احساسیه که داریم. تنها کار دسته جمعی که بلدیم بکنیم همین گریه کردن هاس. شادی دسته جمعی که بلد نیستیم. جنبه اش رو نداریم...