اعتقاد یا اجبار؟

می خوای روزه بگیری؟ می خوای تمرین تقوا کنی؟ می خوای از حال گرسنه ها باخبر بشی؟

خب عزیز من، برادر من، چرا از عالم و آدم توقع داری باهات همکاری کنن؟ هیچکس هیچی نخوره، همۀ رستوران ها بسته باشن، همه باهات همکاری کنن که تو موفق بشی یه صبح تا عصر هیچی نخوری؟!

فکر می کنی این جور روزه گرفتن خیلی هنره؟ مگه یازده ماه دیگۀ سال همه با گرسنه ها همکاری می کنن؟ نخیر! همه جا بازه. بوی غذای رستوران ها سر ظهر خیابونا رو پر می کنه. اما اونا نمی تونن، یعنی ندارن که بخورن... تو چی؟ هیچکس هیچی نخوره که چی بشه؟ که تو روزه داری؟... خیر سرت با این تمرین تقوات! وقتی هنر می کنی که شرایط خوردن و آشامیدن فراهم باشه، بوی غذا بهت بخوره، ببینی بقیه دارن می خورن، اما تحمل کنی، طاقت بیاری و هیچی نخوری. وقتی کارت ارزش داره که شرایط فراهم باشه و تو جلوی خودتو بگیری.

به خدا هیچ کجای دنیا، توی هیچکدوم از کشورهای مسلمون – که من توی شیش تاشون بودم و ماه رمضونشون رو دیدم – اینجوری نیست. همه چی آزاده و هر کس حق انتخاب داره. حق انتخاب که روزه بگیره یا نه، حق انتخاب که حجاب داشته باشه یا نه، انتخاب که چی بخونه و کجاها بره... اینجور چیزها وقتی ارزش دارن، وقتی مهم می شن که یک نفر خودش انتخاب کنه که چیکار می خواد بکنه.

انتخابه که ارزش میاره، نه اجبار.