داستان کوتاه: بالاتر از سخاوت

سال ۱۳۷۹: صدا و سیما – داخلی - روز

"بچه ها برام یه مشکل فوری پیش اومده به ۵۰۰ هزار تومن پول احتیاج دارم. کسی داره بهم قرض بده؟ ماه دیگه بهش برمی گردونم..."

همه هاج و واج نگاش می کردیم. ۵۰۰ هزار تومن؟ یک کاره؟ من فکر کردم الان نهایتاً ۲۲۵۰ تومن همرام دارم و اگه ۵۰۰ هزارتا داشتم عمراً به یه همکار غریبه نمی دادم...

"بیا... من دارم. قرار بود امروز با نامزدم بریم خرید آینه شمعدون. قسمت بود بدمش به تو. حالا ما یه روز دیگه می ریم..."

وقتی داشت ازش تشکر می کرد به این فکر می کردم اگه من جاش بودم هیچوقت یه همچین کاری انجام نمی دادم...

سال ۱۳۸۹: تاکسی – داخلی - عصر

دختر جوانی همراه دوستش سوار شد.

"اگه نتونم تو این کلاس ها شرکت کنم استخدامم نمی کنن... اما مشکل اینه که خونۀ ما کرج هست و رفت و آمد برام خیلی سخته. فکر کن، کلاس ساعت ۷ شب تموم می شه. بعدش چطوری تو این سرما برم کرج؟"

"بالاخره یه راهی پیدا می شه... یا از خیر استخدام بگذر یا سختی راه رو تحمل کن"

"کاش ماشین داشتم..."

راننده که تابحال ساکت بود، از توی آینه به دختر نگاه می کنه: خانوم خونۀ من کرج هست و محل کارم درست کنار آموزشگاه. من تا ساعت ۷ شرکت هست و بعدش می خوام برم خونه. اگه دوست داشتین می تونم تو این مدت شما رو هم با خودم ببرم. پول کرایه رو هر وقت استخدام شدین و حقوق گرفتین بهم بدین...

اون راننده دو ماه تموم هر روز ساعت ۷ دختر رو از خیابون کارگر شمالی برد تا کرج. کلاس ها تموم شد و دختر در اون شرکت مشغول بکار.

اما هیچوقت کسی نفهمید که خونۀ اون مرد کرج نبود، در شرکتی هم کار نمی کرد که ساعت ۷ تعطیل بشه... فقط برای کمک به استخدام دختر بود که هر روز سر ساعت خودش رو از هر جایی که بود می رسوند جلوی در آموزشگاه، می رفت تا کرج و برمی گشت تهرون... و هیچوقت هم کرایه ای نگرفت.

اگه توی آمریکا کسی چنین کاری می کرد هفتۀ بعدش مهمون برنامۀ اوپرا بود، همه می شناختن، ازش تشکر می کردن و شاید یه تور مجانی به هاوایی هم می فرستادنش... اما اینجا هستند کسانی که چنین کارهای بزرگی انجام می دن و هیچوقت هم کسی متوجه نمی شه.