روزهای بی حادثه

مدتیه که هیچ اتفاق خاصی نمی افته. هیچ چیزی نیست که خیلی مهم باشه یا خیلی هیجان انگیز.

نه فیلمی میاد که ساخت و اکرانش یه حادثه باشه. نه آلبومی هست که آهنگهاش همه جا شنیده بشه. نه روزنامه ای هست که هر روز به شوق خوندن مطالبش اونو بخریم. نه حتی مسابقۀ فوتبالی که خیلی مهم باشه. اصلا چند ساله که هیچ حادثۀ مهمی اتفاق نمی افته. این روزا منتظر هیچی نیستیم...

در این شرایط، اینکه چند لیتر توی کارت سوخت هر کی مونده می شه بحث شیرین مهمونی ها... مال یکی صد تا مونده، یکی سیصد تا و یکی هم هیچی نداره. اینکه چرا "سنتوری" اکران نشد، سپاهان چه جوری از کاوازاکی برد یا رئیس دانشگاه کلمبیا قبل از سخنرانی احمدی نژاد چی گفت دیگه اصطلاحا end حرف های تخصصی محسوب می شه.

یاد سال های خوب ۷۶ تا ۷۸ به خیر. چقدر حادثه بود. چقدر اتفاق:

انتخاب خاتمی، مسابقات مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۸ و بازی معروف ایران –  استرالیا، آلبوم اول آریان، فیلم آژانس شیشه ای، انتخابات اول شورای شهر، کتاب های مسعود بهنود، نوشته های ابراهیم نبوی، صبح امروز، جامعه، مشارکت،... اصلا انگار در تمام زمینه ها فعالیت چند برابر شده بود. سرمون گرم بود و نگران تحریم و تهدید نبودیم. نگران اینکه رئیس جمهور حرفی نزنه که اوضاع بدتر بشه... . انگار تمام اتفاقات خوب با ترور سعید حجاریان (هفتۀ آخر اسفند ۷۸) تموم شد. بعد از عید ۷۹ با دستگیری گروه زیادی از فعالان سیاسی (به جرم شرکت در کنفرانس برلین) و توقیف فله ای مطبوعات همه چی تموم شد.

دلم می خواد فیلمی باشه که برای اکرانش روزشماری کنم. دلم می خواد کنسرتی باشه که برای تهیۀ بلیتش یه صبح تا شب توی صف وایسم. دلم می خواد مسابقۀ فوتبالی باشه که موقع دیدنش نود دقیقه هیجان داشته باشم. دلم روزنامه ای می خواد که هر روز صبح به شوق خوندن مقاله های مختلف بازش کنم. دلم کتابی می خواد که روز اول انتشار برم میدون انقلاب و بخرمش...

واقعا چرا این روزا هیچ اتفاقی نمی افته؟ در این شرایط تنها امیدم به اینه که شبها به آسمون نگاه کنم تا شاید یه بشقاب پرنده ببینم... یه بشقاب پرندۀ واقعی. راستی شما به موجودات فضایی اعتقاد دارین؟!