شبکه های "غیر"اجتماعی

دوران وبلاگ نویسی رو خیلی بیشتر از الان دوست داشتم. اون سالها نظرات، افکار و نوشته هامونو تایپ می کردیم و می ذاشتیم تو بلاگمون. بعد دوستان واقعی و مجازیمون میومدن کامنت می ذاشتن، بحث می کردیم و کلی تبادل نظر صورت می گرفت.

اورکات، فیس بوک و از همه بیشتر توئیتر تنبلمون کرد. دیگه کسی حوصلۀ خوندن متن های بیشتر از چند خط رو نداره و به سختی روی Continue Reading یا See More کلیک می کنیم... اغلب پست ها تبدیل شده به آپلود کردن یکی دو تا عکس و چند کلمه توضیح (تازه اگه پست های share و re-share شده رو در نظر نگیریم). دیگه کسی حوصلۀ نقد نوشتن رو فیلم هایی که دیده رو نداره؛ خیلی همت کنیم لینکشونو از imdb برمی داریم copy/paste می کنیم تو صفحه مون و می نویسیم: 6 از 10!

این روزهام اندروید و قابلیت های سخت افزاری گوشی های موبایل، میزان فعالیت رو در حد بالا/پایین کردن صفحه با انگشت یا نهایت فشار دادن یه نقطه کاهش داده. تنبلانه ترین کار، باز کردن اینستاگرام، تماشای یه تعداد عکس و زدن چند تا لایکه.

یه کم دیگه پیش بریم، می تونیم برنامه ها رو با نگاه کردن باز کنیم، با حرکت دادن سر عکس ها رو رد کنیم و مثلاً با نگاه کردن به وسط عکس و دو بار پلک زدن هم Like بزنیم (و این باعث میشه بیشتر از حالا تصور کنیم بچه هامون چه نابغه هایی هستن که می تونن مثلاً تو دو سالگی با "کامپیوتر" کار کنن! بعد بهشون می گیم لازم نیست بری کامپیوتر بخونی چون الان دیگه هر کسی می تونه باهاش کار کنه و فکر نمی کنیم همین مهندسی کامپیوتر بوده که سخت افزار و نرم افزار رو تا این حد ساده کرده و هر رو دامنۀ استفاده اش داره گسترده تر میشه).

ارتباطات هم که به جهنم! روز به روز دوستان صمیمی واقعیمونو بیشتر از دست می دیم و با دوستان مجازیمون تو وایبر و لاین و تانگو گرم می گیریم. دلمون به این خوشه که 500 نفر تو لیستمونن و به این فکر می کنیم که چه خوب میشد اگه برنامه ها بطور اتوماتیک برای تولد دوستامون پیغام تبریک می فرستادن که دیگه زحمت اونم نکشیم!

گستردگی، همه گیر شدن و استفادۀ بیش از حد از شبکه های "اجتماعی" بهترین دلایلی هستن که ثابت می کنن تا چه حد همه مون "غیراجتماعی" شدیم.