مدتی پیش تو یکی از اتوبان های آلمان دو تا ماشین تصادف کردن: یه رانندۀ آلمانی از پشت کوبیده بود به ماشین یه رانندۀ ایرانی. خیلی زود پلیس اومد و بعد از کنترل مدارک رانندۀ آلمانی رو جریمه کرد. بعد به طرف رانندۀ ایرانی اومد و گفت اگه از این آقا شکایتی دارین می تونین با ما بیاین و فرم پر کنین چون ما به هر حال ایشونو به جرم "رانندگی در حین مستی" و برای تست الکل بازداشت می کنیم.
مدتیه که زیاد می شنوم "تعداد فیلم های خوب هر سال کمتر میشه" و از
من دلیلش رو می پرسن. وقتی می پرسم "این اواخر چه فیلم هایی دیدی؟" اسم
هایی می شنوم که فیلم های متوسط یا ضعیفی هستن.ایستاده بودی کنار در. من هم. آخر شب بود، پایان مهمانی و وقت خداحافظی. تو می رفتی و من می دانستم که این، آخرین لحظاتی است که می بینمت. می رفتی و همه چیز را می بردی: خاطره ها و رازهایمان را.
برای ده پانزده نفری که کنار در جمع بودند، این هم یک خداحافظی بود مانند تمام خداحافظی های دیگر. من و تو اما، می دانستیم بار دیگری در کار نیست. در عین حال که باید ظاهر عادی ام را حفظ می کردم و جواب بقیه را می دادم، تمام حواسم به تو بود. در ترکیبی عجیب از اسلوموشن و حرکت سریع غرق شده بودم و نمی دانستم در این بین می توانم با نگاه حرفم را به تو منتقل کنم یا نه. نتوانستم. تو زیرلب چیزی گفتی که متوجه نشدم... کاش می شد فقط چند ثانیه زمان متوقف میشد.
یادت هست موقعی که داشتی شالت را مرتب می کردی، برای لحظاتی نگاه هایمان در هم گره خورد؟ حتماً می دانی چقدر با خودم جنگیدم تا فریاد نکشم "لامصب ها! چند دقیقه به ما فرصت دهید تا حرف هایمان را بزنیم"... هنوز حرف های زیادی داشتیم... داریم. در آن جمع، هیچکس از راز ما خبر نداشت و کسی نمی دانست که این خداحافظی معمولی، برای من بسیار دردناکتر از هر خداحافظی دیگری است.
آن شب، آسمان لعنتی هم تا صبح بارید... یادت هست؟
* بخشی از "خاطره ها و رازها" - دست نوشته هایی که شاید روزی به فیلم تبدیل شدند.
برای ده پانزده نفری که کنار در جمع بودند، این هم یک خداحافظی بود مانند تمام خداحافظی های دیگر. من و تو اما، می دانستیم بار دیگری در کار نیست. در عین حال که باید ظاهر عادی ام را حفظ می کردم و جواب بقیه را می دادم، تمام حواسم به تو بود. در ترکیبی عجیب از اسلوموشن و حرکت سریع غرق شده بودم و نمی دانستم در این بین می توانم با نگاه حرفم را به تو منتقل کنم یا نه. نتوانستم. تو زیرلب چیزی گفتی که متوجه نشدم... کاش می شد فقط چند ثانیه زمان متوقف میشد.
یادت هست موقعی که داشتی شالت را مرتب می کردی، برای لحظاتی نگاه هایمان در هم گره خورد؟ حتماً می دانی چقدر با خودم جنگیدم تا فریاد نکشم "لامصب ها! چند دقیقه به ما فرصت دهید تا حرف هایمان را بزنیم"... هنوز حرف های زیادی داشتیم... داریم. در آن جمع، هیچکس از راز ما خبر نداشت و کسی نمی دانست که این خداحافظی معمولی، برای من بسیار دردناکتر از هر خداحافظی دیگری است.
آن شب، آسمان لعنتی هم تا صبح بارید... یادت هست؟
* بخشی از "خاطره ها و رازها" - دست نوشته هایی که شاید روزی به فیلم تبدیل شدند.
