پلان های روزانه

پلان های روزانه

هر کسی بازیگر نقش اول زندگی خود است، من می خواهم زندگی را کارگردانی کنم
پلان های روزانه

پلان های روزانه

هر کسی بازیگر نقش اول زندگی خود است، من می خواهم زندگی را کارگردانی کنم

یادداشتی بر فیلم Silver Linings Playbook (دیوید او. راسل – ۲۰۱۲)

این فیلم از فیلم های کم خرج و خوش ساخت امساله که بسیار مورد توجه مردم، منتقدان و اعضای آکادمی اسکار قرار گرفت.

داستانی ساده و سرراست (که البته شروعی کمی گنگ داره)، بازی های بسیار روان، فیلمنامۀ عالی، ریتم درست تدوین و موسیقی خوب این فیلم رو به یکی از تجربه های لذتبخش سینمایی تبدیل کرده. برادلی کوپر و جنیفر لورنس که هر کدوم به شکلی همسرانشون رو از دست دادن، به دنبال راهی هستن تا امید رو در زندگیشون تقویت کنن. اونها که هر یک با هدفی جداگانه رابطه رو شروع کردن، به تدریج به یک هدف مشترک می رسن و تمام تلاششون رو جهت تحقق هدف مشترک بکار می بندن.

شاخص ترین ویژگی فیلم بازی جنیفر لاورنس در این فیلمه و شایستۀ اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن امسال. من اولین بار جنیفر لاورنس رو در فیلم Burning Plain (محصول ۲۰۰۹) دیدم، از همون موقع مشخص بود که این بازیگر آیندۀ خوبی خواهد داشت.

رابرت دنیرو و جکی ویور در نقش پدر و مادر برادلی کوپر بازی های روان و یکدستی دارن که البته در مقایسه با سایر نامزدهای اسکار امسال، از شانس بسیار کمتری برخوردار هستن.

Silver Linings Playbook از اون فیلم هاییه که حتی با یکبار دیدن، بعضی از دیالوگ هاش رو هیچوقت فراموش نمی کنیم.

امتیاز: ۸ از ۱۰