یادداشتی بر فیلم Les Miserables (تام هوپر - ۲۰۱۲)

نسخۀ جدید و موزیکالی از کتاب "بینوایان" ساختۀ تام هوپر که یک بیگ پروداکشن واقعی به حساب میاد. بازیگران متعدد، طراحی تولید خوب و کارگردانی هنری عالی.

فیلم ساختاری تئاتری داره که به قسمت های مختلف (به مثابۀ هر پردۀ یک تئاتر) تقسیم شده. در هر پرده بخش خاصی از داستان روایت میشه و بازیگران خاص خودش رو هم داره. این ساختار، چیزی نیست که من طرفدار صد در صدش باشم، چون بعضی از پرده ها کمی طولانی هستن.

جالب اینکه بازیگر نقش اپونی (دختر خانوادۀ تاورنیه) در تئاتر موزیکالی که دو سال پیش در لندن روی صحنه بود درست همین نقش رو بازی می کرد و از روی همون تئاتر (که اتفاقا موزیکال هم بود) برای این فیلم انتخاب شد. گزینۀ دیگه، تیلور سوئیفت بود که به نظرم برای این نقش اصلاً مناسب هم نبود.

مورد دیگه ای که دربارۀ این فیلم باید بگم موزیکال بودنشه. درسته که ساختار موزیکال برای یک داستان درام غمناک تا حدی از تلخی اثر کم می کنه، اما باعث از بین رفتن تاثیر سکانس هایی از فیلم میشه. مثلاً کسی که تیر خورده و داره می میره شروع می کنه به آواز خوندن. بعضی از آوازها طولانی تر از حد نرمال هستن و ما باید برای چند دقیقه تصویر بدون قطع یک بازیگر رو ببینیم که داره افکار یا احساسش رو در قالب آواز بیان می کنه.

بازی های فوق العاده (خصوصاً هیو جکمن در نقش ژان والژان و آن هاتاوی در نقش مادر کوزت) و فیلمبرداری دیدنی از نقاط قوت فیلم به حساب میاد که بسیاری رو تحت تاثیر قرار میده. به احتمال بسیار بسیار زیاد آن هاتاوی برای همین نقش اسکار بهترین بازیگر دوم زن امسال رو خواهد گرفت. نقشی بسیار کوتاه اما تاثیرگذار که شاید در کل فیلم بیست دقیقه بیشتر نباشه.

هلنا بونهام کارتر و ساشا بارون کوهن در نقش زوج تاورنیه های بدجنس، یکی از بهترین زوج های سینمایی چند سال اخیر رو تشکیل میدن که صد در صد مناسب نقش هستن. البته همین بامزه و دوست داشتنی بودنشون باعث شده تا حد زیادی جلوی اون احساس منفی رو که باید نسبت بهشون در بیننده ایجاد بشه بگیره. همینطور راسل کرو در نقش سربازرس ژاور که اونهم بخاطر همین ساختار موزیکال، کاراکتر منفی چندانی برای بیننده ایجاد نمی کنه.

در مجموع Les Miserables فیلم خوب و سرگرم کننده ای هست با ارزش های هنری بالا که اغلب بینندگان رو راضی نگه می داره.

امتیاز: ۷ از ۱۰